Του Δημήτρη Καιρίδη
Οι αντίπαλοί του Ερντογάν αρέσκονται να τον αποκαλούν τρελό. Ο ίδιος, παρά τις κατά καιρούς ακραίες δηλώσεις του, έχει επιδείξει έναν αξιοθαύμαστο ρεαλισμό. Τελικά είναι τρελός ή του αρέσει να το παίζει τρελός;
Η απάντηση είναι μάλλον κάπου στη μέση. Ο Ερντογάν θέλει να εμφανίζεται αντισυμβατικός, απρόβλεπτος και έτοιμος να ικανοποιήσει το πιο ακραίο θυμικό της τουρκικής κοινής γνώμης. Ταυτόχρονα, η μακρόχρονη κυριαρχία του επί της δημόσιας ζωής της γείτονος έχουν εκθρέψει το υπερεγώ του και τον έχουν εγκλωβίσει μέσα σε έναν κύκλο αυλοκολάκων. Ο Ερντογάν γίνεται ολοένα και περισσότερο ένας εκλεγμένος δικτάτορας.
Το κρίσιμο είναι τούτο: οι τουρκικές εκλογές μετασχηματίζονται στον απόλυτο αγώνα επιβίωσης. Ή κερδίζεις και εξοντώνεις τους αντιπάλους σου ή χάνεις και πας φυλακή. Ενώ στο παρελθόν οι εκλογές στην Τουρκία είχαν σχετική αξία αφού ο στρατός μπορούσε ανά πάσα στιγμή να παρεμβαίνει, στη σημερινή Τουρκία αυτό που μετράει είναι να έχεις την πλειοψηφία έστω και με μια ψήφο διαφορά. Winner truly takes it all…
Για το λόγο αυτό, ο Ερντογάν θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην χάσει τις εκλογές: βία, νοθεία, πολιτικό θέατρο και ότι άλλο χρειαστεί σε μια Τουρκία χωρίς κανένα θεσμικό αντίβαρο στη «λαϊκή πλειοψηφία» και στις απρόβλεπτες επιθυμίες της.