Του Δημήτρη Καιρίδη
Μια από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες στις διεθνείς σχέσεις είναι αυτή της «δημοκρατικής ειρήνης», η οποία ισχυρίζεται ότι οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους. Μάλιστα, για κάποιους φιλελεύθερους διεθνολόγους η θεωρία αυτή αποτελεί έναν από τους ελάχιστους «νόμους» των διεθνών σχέσεων αφού επιβεβαιώνεται από τη μέχρι σήμερα ιστορική εμπειρία.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η δημοκρατία βρίσκεται σε υποχώρηση και όπου πολλαπλασιάζεται η παρουσία ισχυρών αυταρχικών ηγετών όπως ο Πούτιν. Άρα, σύμφωνα με τη θεωρία, η παγκόσμια αστάθεια θα ενισχυθεί με ότι αυτό σημαίνει για την παγκόσμια ευημερία.
Ακόμα περισσότερο, όσο η Τουρκία απο-δημοκρατικοποιείται ή, για την ακρίβεια, κρατάει τον τύπο της δημοκρατίας (εκλογές) χωρίς την ουσία της (κράτος δικαίου), όπως φαίνεται να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, τόσο θα γίνεται απρόβλεπτη και επιθετική.
Η εξαγορά του μιντιακού κολοσσού της Χουριέτ από επιχειρηματία φίλα προσκείμενο στον Ερντογάν εμπεδώνει τον πλήρη κυβερνητικό έλεγχο στα τουρκικά ΜΜΕ. Όπως σημείωσε και ο Αλέξης Παπαχελάς, στη τηλεοπτική συζήτηση που είχαμε, ο σημερινός Ερντογάν ζει στο μεγαλείο της απόλυτης εξουσίας. Απομένει να αποδειχτεί αν η θεωρία που συνδέει τη δημοκρατία με την ειρήνη έχει βάση και στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις.