Του Δημήτρη Καιρίδη
Η Ιταλία φαίνεται πως οδεύει προς νέες εκλογές μετά την αποτυχία των νικητών της 4ης Μαρτίου να συνεργαστούν. Ο τριανταδυάχρονος ηγέτης του Κινήματος των 5 Αστεριών, Λουίτζι Ντι Μάιο, δέχθηκε να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός αλλά ζήτησε σε αντάλλαγμα από τον Ματέο Σαλβίνι, ηγέτη της Λίγκας του Βορρά, να αποχωρήσει από τη συμμαχία του με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κάτι που ο Σαλβίνι αρνήθηκε. Και οι δυο λαϊκιστές ηγέτες προσδοκούν να αυξήσουν τα ποσοστά τους σε βάρος των παραδοσιακών κομμάτων. Αν και μαθημένη στην πολιτική αστάθεια, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας η βουλή θα διαλυθεί πριν καν συγκληθεί.
Ο Τζέρεμυ Κόρμπιν δεν τα πήγε όσο καλά προσδοκούσε στις τοπικές εκλογές στην Αγγλία στις 3 Μαϊου. Αντίθετα, οι Συντηρητικοί κέρδισαν έδρες σε δημοτικά συμβούλια σε βάρος του υπό κατάρρευση Κόμματος της Ανεξαρτησίας, UKIP. Μετά από οκτώ χρόνια στην αντιπολίτευση και παρά τα μεγάλα προβλήματα της κυβέρνησης της Τερέζας Μέι, οι Εργατικοί παραμένουν δεύτεροι και πολλοί αναρωτιούνται, εκ νέου, αν ο αριστερός Κόρμπιν μπορεί να κερδίσει εκλογές.
Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις περισσότερες αραβικές χώρες, ο Λίβανος διεξήγαγε ελεύθερες και ανταγωνιστικές βουλευτικές εκλογές στις 6 Μαϊου, με 5 όμως χρόνια καθυστέρηση. Η σιϊτική οργάνωση Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της εξασφάλισαν την πλειοψηφία των εδρών, ενισχύοντας την επιρροή του Ιράν στη μικρή και πολύπαθη χώρα της Ανατολικής Μεσογείου και αυξάνοντας τις πιθανότητες για μια σύγκρουση με το Ισραήλ, το οποίο βλέπει με ανησυχία την εδραίωση της περιφερειακής επιρροής του μεγάλου του αντιπάλου, Ιράν, στο Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο.