Του Δημήτρη Καιρίδη
Ο μεγάλος Γάλλος διανοητής του 19ου αιώνα, Αλέξης Ντε Τοκβίλ, υποστήριζε ότι οι δημοκρατίες δεν είναι κατάλληλες στην άσκηση αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής γιατί, εκτός των άλλων, άγονται και φέρονται από την ευμετάβλητη και ενθουσιώδη κοινή γνώμη. Αυτό είναι ίσως αλήθεια ιδίως για εκείνες τις δημοκρατίες που στερούνται θεσμικών αντίβαρων και σοβαρής γραφειοκρατίας.
Η πρόσφατη ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου και η δήλωση του υπουργού άμυνας για τον Ερντογάν επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Οι χαρακτηρισμοί περί σουλτάνου και τρελού είναι ατυχέστατοι και επικίνδυνοι, ιδίως όταν εκφράζονται από τους δυο συναρχηγούς της ελληνικής κυβέρνησης. Μόνο στόχο έχουν το εσωτερικό ακροατήριο, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που σωρεύουν στη διαχείριση της έτσι κι αλλιώς δύσκολης ελληνο-τουρκικής σχέσης.
Ο Ερντογάν έχει συμμαχήσει με τους Τούρκους υπερεθνικιστές και έχει μπροστά του εκλογές. Η ρητορεία του θα βαίνει επιθετικότερη. Αλίμονο αν η Ελλάδα μπει στη λογική της κλιμάκωσης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να υπάρξει διπλωματία από ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το πρόσκαιρο κομματικό τους συμφέρον, με υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους συχνά αντιστρόφως ανάλογη των επιτευγμάτων τους και με έλλειψη στοιχειώδους αντίληψης των παραμέτρων υπό τις οποίες λειτουργεί ο αντίπαλος.