Μοναδικό προπύργιο αντίστασης παρέμεναν τα Ιωάννινα, τα οποία έπεσαν το Φεβρουάριο του 1913. Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους έπαιξε το Πολεμικό Ναυτικό. Τα πρώτα χρόνια του 20ου αι., η Ελλάδα διέθετε μια μικρή δύναμη πολεμικών πλοίων και αν ήθελε να πάρει πρωτοβουλίες διαδραματίζοντας ηγετικό ρόλο στα νερά του Αιγαίου έπρεπε να ενισχυθεί σημαντικά.

Με αυτό το σκεπτικό, την περίοδο 1908-1909, πραγματοποιήθηκε η αγορά οκτώ αντιτορπιλικών από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανική Αυτοκρατορία. Σε αυτά προστέθηκε και το θρυλικό θωρακισμένο καταδρομικό «Γεώργιος Αβέρωφ», μετέπειτα ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου.

Στις 5 Οκτωβρίου 1912, με το ξέσπασμα του πολέμου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο στόλος του Αιγαίου –  υπό τον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη – απέπλευσε εν μέσω έντονου ενθουσιασμού από τον Πειραιά προς τη Λήμνο. Η Λήμνος αποτελούσε στρατηγική προτεραιότητα για τον Κουντουριώτη λόγω της γεωγραφικής της θέσης και της εγγύτητάς της με τα Στενά των Δαρδανελίων.

Μέχρι το απόγευμα της 8ης Οκτωβρίου 1912, η νήσος είχε περιέλθει εξ ολοκλήρου στα χέρια των ελληνικών δυνάμεων χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ τις επόμενες ημέρες πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση σειράς νησιών και παραθαλάσσιων περιοχών της Μακεδονίας.

Το πρωί της 3ης Δεκεμ­βρίου 1912 ο ελληνικός στόλος, ενώ βρισκόταν ανατολικά της Ίμβρου, δέχτηκε πυρά της τουρκικής ναυαρχίδας Μετζητιέ από μεγάλη απόσταση. Άμεσα, το θωρηκτό «Αβέρωφ», με επικεφαλής τον ίδιο τον Παύλο Κουντουριώτη, αποσπάστηκε από το σχηματισμό των άλλων πολε­μικών πλοίων και όρμησε ακάθεκτο προς την τουρκική ναυαρχί­δα.

Ο τουρκικός στόλος αιφνιδιάστηκε, διασπάστηκε και ετράπη σε άτακτη φυγή προς τα Στενά. Η κύρια σύγκρουση έγινε στο ακρωτήριο της Έλλης, στη χερσόνησο της Καλλίπολης (στην είσοδο του Ελλήσποντου).  Ο τουρκικός στόλος υπέστη βαρύτατες ζημιές και απώλειές, ενώ τα ελληνικά πλοία δεν έπαθαν σχεδόν καμιά σοβαρή ζημιά στη ναυμαχία της Έλλης.

Με αυτή τη σημαντική νί­κη του πολεμικού ναυτικού, καθώς και με τη μετέπειτα νίκη του ελληνικού στόλου στη ναυμαχία της Λήμνου, στις αρχές Ιανουαρίου 1913, εξασφαλίστηκε η κυριαρχία των Ελλήνων στη θάλασσα και διευκολύνθηκαν οι χερσαίες στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Τούρκων.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Ναυμαχία της Έλλης: Η ιστορική νίκη του ελληνικού Στόλου και η τολμηρή κίνηση του Κουντουριώτη appeared first on OnAlert.

Το καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας που αναγνωρίστηκε για όλους τους υπηκόους της Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας (Χάττ-ι-Χουμαγιούν, 1856), τα προνόμια που παραχωρήθηκαν στους χριστιανούς της Κρήτης με τον Οργανικό Νόμο (1868), και το  ημιαυτόνομο καθεστώς που εξασφάλισε η Σύμβαση της Χαλέπας (1878) στο νησί  ευνόησαν την ανάπτυξη ενός ομογενούς πληθυσμού που μιλούσε την ελληνική γλώσσα, ασπαζόταν την ορθόδοξη θρησκεία και είχε σαφή εθνική συνείδηση ότι ανήκει στην Ελλάδα.

Το 1895, η άρνηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός καθεστώτος ευρείας αυτονομίας για την Κρήτη, προκάλεσε την εξέγερση των χριστιανών (Μάιος, 1896). Ακολούθησαν, εκτεταμένες βιαιότητες στα Χανιά από τους Τούρκους (Ιανουάριος, 1897), με συνέπεια η Ελλάδα να στείλει στρατό στην Κρήτη και να διεκδικήσει την ένωσή της με την Ελλάδα.

Το 1898, κατοχυρώθηκε η αυτονομία του νησιού με συμβολική επικυριαρχία του σουλτάνου και επιλεγμένο ηγεμόνα τον Πρίγκιπα Γεώργιο.

Ωστόσο, η επίσημη ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, επισφραγίζεται με τη Συνθήκη του Λονδίνου (Μάιος 1913). Στις 1 Δεκεμβρίου 1913, υψώνεται η ελληνική σημαία στο φρούριο των Χανίων.

Πηγή και φωτογραφίες από: ΓΕΣ

The post Κρήτη: Ο αιματηρός αγώνας κατά των Οθωμανών και η ιστορική ένωση με την Ελλάδα appeared first on OnAlert.

Το 7ο Σύνταγμα, αφού συγκεντρώθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις 8 Νοεμβρίου 1912 επιβιβάστηκε στα πλοία «Πατρίς» και «Σαπφώ» και την επόμενη απέπλευσε για τη Χίο. Στο μεταξύ απέπλευσε από τον Πειραιά και το ατμόπλοιο «Εριέττα» με την πυροβολαρχία Κρούπ.

Τα πλοία προσορμίστηκαν μπροστά στο λιμάνι της Χίου και ο Διοικητής της Μοίρας Εύδρομων, Πλοίαρχος Δαμιανός Ιωάννης, ζήτησε την παράδοση της πόλης μέσα σε τρείς ώρες. Ο διοικητής  των τουρκικών δυνάμεων αρνήθηκε κατηγορηματικά, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε ν’ αντισταθεί αποτελεσματικά, λόγω της ισχυρής δύναμης (2.000 άντρες) που διέθετε και της επάρκειας εφοδίων και πυρομαχικών.

Μετά την άρνηση του Τούρκου διοικητή, άρχισε η απόβαση των ελληνικών δυνάμεων νότια της πόλης της Χίου. Οι Τούρκοι έχοντας οργανωμένη άμυνα στο λιμάνι πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση μέχρι τις βραδινές ώρες, παρά τα δραστικά πυρά του ελληνικού στόλου και την απειλή των αποβατικών τμημάτων, οπότε και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις και να συμπτυχθούν βορειοδυτικά της Χίου στην ορεινή περιοχή του χωριού Καρυές.

Οι ελληνικές δυνάμεις εισήλθαν στην πόλη της Χίου στις 12 Νοεμβρίου 1912, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση. Η υποδοχή  και ο ενθουσιασμός των κατοίκων ήταν απερίγραπτη. Η 11η Νοεμβρίου 1912 συνιστά ημέρα ορόσημο, καθώς η Χίος απελευθερώθηκε από το δυσβάσταχτο τουρκικό ζυγό.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Η απελευθέρωση της Χίου: Στις 11 Νοεμβρίου 1912 ο στρατός κατατροπώνει την οθωμανική αντίσταση appeared first on OnAlert.

Κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας στην Κρήτη, πολλοί Κρήτες επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στην Μονή Αρκαδίου, η οποία έγινε κέντρο της επανάστασης.

Ο Ισμαήλ Πασάς ζήτησε από τον ηγούμενο της Mονής, Γαβριήλ Μαρινάκη, την παράδοση του μοναστηριού, αλλιώς θα το κατέστρεφε. Έτσι ο Μαρινάκης με τη βοήθεια του Συνταγματάρχου Πάνου Κορωναίου, όπου
ανακηρύχτηκε Αρχιστράτηγος, οχύρωσαν το Μοναστήρι.

Το πρωί της 8ης Νοεμβρίου 1867, ο Τουρκικός στρατός έφτασε στο Μοναστήρι. Την 9η Νοεμβρίου 1867, τα γυναικόπαιδα που βρίσκονταν στο Μοναστήρι, μαζί με τον Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη κρύφτηκαν στην πυριτιδαποθήκη, καθώς είχε προηγηθεί μεγάλη μάχη.

Κάποιοι άνδρες βρήκαν καταφύγιο στην τραπεζαρία του Μοναστηριού και σε άλλους χώρους. Όταν οι Τούρκοι έφτασαν στην πόρτα της πυριτιδαποθήκης, οι Έλληνες πραγματοποίησαν την ηρωικότερη πράξη καθώς με τη βοήθεια του Γιαμπουδάκη έβαλαν φωτιά στα βαρέλια με την πυρίτιδα, θυσιάζοντας τον εαυτό τους και συνάμα θανατώνοντας πολλούς Τούρκους.

Η πράξη αυτή μαρτυρά την αυτοθυσία και την αγάπη των Ελλήνων αγωνιστών για μια ελεύθερη Πίστη και Πατρίδα.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Μονή Αρκαδίου: Η αυτοθυσία και ο ηρωισμός των επαναστατών με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης appeared first on OnAlert.

Οι κάτοικοι του νησιού ύστερα από την ενημέρωση τους σχετικά με την απελευθέρωση άλλων περιοχών στην Ελλάδα έστειλαν επιτροπή στον Μούδρο Λήμνου όπου βρισκόταν ο ελληνικός στόλος υπό τον αρχηγό Παύλο Κουντουριώτη και ζήτησε άμεση βοήθεια για την απελευθέρωση του Λέσβου.

Ο αρχηγός έπειτα από συνεννοήσεις με την ιεραρχία της χώρας ανταποκρίθηκε στο αίτημα τους. Στις 8 Νοεμβρίου το 1912 ο στόλος αποβιβάστηκε στο νησί και ύστερα από διαπραγματεύσεις για τη απόσυρση των οθωμανικών στρατευμάτων ύψωσε στις 14:00 την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο. Οι εχθρικές δυνάμεις δεν υποχώρησαν και συγκεντρώθηκαν εσωτερικά στο νησί (χωριό Φίλια).

Έπειτα από αρκετές συγκρούσεις μεταξύ Οθωμανικών και Ελληνικών δυνάμεων στις 8 Δεκεμβρίου 1912 υπογράφθηκε πρωτόκολλο παράδοση του νησιού. Και έτσι έληξε οριστικά η απελευθέρωση της Λέσβου η οποία δεν ήταν μόνο μια στρατηγική στρατιωτική νίκη, αλλά και μια σημαντική στιγμή για την ελληνική εθνική αναγέννηση και την εδραίωση της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή του Αιγαίου.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Απελευθέρωση της Λέσβου: Στις 8 Νοεμβρίου 1912 η ελληνική σημαία υψώνεται στο νησί appeared first on OnAlert.

Ο Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού Παύλος Μελάς (1870-1904), δραστήριο μέλος της Εθνικής Εταιρείας ήταν από τους πρώτους αξιωματικούς που στάλθηκε επίσημα από την Ελλάδα στη Μακεδονία για να οργανώσει επαναστατικές ομάδες.

Σε συνεργασία με τον υποπρόξενο Μοναστηρίου, ‘Ιωνα Δραγούμη (Νοέμβριος 1902), δημιούργησαν έναν αμυντικό μηχανισμό και συγκρότησαν το Μακεδονικό Κομιτάτο στην Αθήνα με πρόεδρο τον Δημήτρη Καλαποθάκη. Τον Ιούλιο του 1904, ο Μελάς φεύγει για τη Μακεδονία, όπου συναντήθηκε με ντόπιους αγωνιστές.

Έναν μήνα αργότερα, με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, ορίστηκε αρχηγός των αντάρτικων σωμάτων στη Δυτική Μακεδονία από το Μακεδονικό Κομιτάτο της Αθήνας και διήλθε την ελληνοτουρκική μεθόριο για να αντιμετωπίσει τη βουλγαρική ένοπλη δραστηριότητα.

Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, ο Παύλος Μελάς κυκλώθηκε από τουρκικό απόσπασμα στο χωριό Στάτιστα (Μελάς), όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Η θυσία του σηματοδοτήθηκε ως σύμβολο του αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Παύλος Μελάς: Η θυσία του και ο ρόλος του για να απελευθερωθεί η Μακεδονία appeared first on OnAlert.

Η ναυμαχία διεξήχθη στον Πατραϊκό κόλπο, κοντά στη Ναύπακτο μεταξύ των ενωμένων χριστιανικών δυνάμεων της Ιερής Συμμαχίας, υπό την καθοδήγηση του Πάπα Πίου Ε΄ και του Οθωμανικού Ναυτικού. Η Ιερή Συμμαχία, με επικεφαλή τον Δον Χουάν της Αυστρίας, περιλάμβανε δυνάμεις από την Ισπανία, τη Βενετία και άλλα χριστιανικά κράτη.

Η μάχη ήταν καθοριστικής σημασίας, καθώς οι χριστιανικές δυνάμεις πέτυχαν μια μεγάλη νίκη επί των Οθωμανών, που ήταν υπό τον Μουεζίν Ζοντέ Αλή Πασά, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του Οθωμανικού στόλου.

Η νίκη αυτή σταμάτησε την οθωμανική επέκταση στη Μεσόγειο και ενίσχυσε το ηθικό των χριστιανικών κρατών της Ευρώπης. Αν και οι Οθωμανοί ανέκτησαν αργότερα τη ναυτική τους δύναμη, η ναυμαχία της Ναυπάκτου αποτέλεσε σημαντικό σημείο καμπής στον πόλεμο για τον έλεγχο της Μεσογείου.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Ναυμαχία της Ναυπάκτου: Ο ιστορικός θρίαμβος των χριστιανικών δυνάμεων έναντι των Οθωμανών appeared first on OnAlert.

Η Υψηλή Πύλη όμως ενθαρρυμένη από τις στρατιωτικές της επιτυχίες, αντέδρασε απορρίπτοντας τη μεσολάβηση. Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν να μεσολαβήσουν από κοινού για την επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος.

Τον Οκτώβριο του 1827, στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά πολεμικά πλοία ήρθαν αντιμέτωπα με τον στόλο των Τούρκων και των Αιγυπτίων. Με αρχηγούς τους, Ναύαρχο Εδουάρδο Κόδριγκτον, που ήταν και η ψυχή της ναυμαχίας, Αντιναύαρχο Ερρίκο Δεριγνύ και Αντίναυαρχο Λογγίνο Χέυδεν κατέπλευσαν στην Πύλο, για να εφαρμόσουν τις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων.

Εκείνο που έκρινε τον αγώνα ήταν, αφενός η μεγάλη δύναμη των συμμαχικών πυροβόλων που σχεδόν πάντα έβρισκαν τον στόχο τους και αφετέρου ότι οι Τουρκο-αιγύπτιοι δεν περίμεναν το σκοτάδι για να χρησιμοποιήσουν τα πυρπολικά τους.

Έτσι, οι ναυτικές συμμαχικές δυνάμεις αντιμετώπισαν με επιτυχία τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο, καταστρέφοντάς τον ολοκληρωτικά. Αξίζει να επισημανθεί ότι και οι τρείς συμμαχικές μοίρες αγωνίσθηκαν με ίση γενναιότητα και με εξαιρετικό πνεύμα συνεργασίας, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις με αυτοθυσία τα συμμαχικά πλοία διακινδύνευαν για να βοηθηθούν μεταξύ τους.

Η χαρμόσυνη είδηση της καταστροφής του στόλου, αντιμετωπίστηκε με πολύ ενθουσιασμό από τους Έλληνες. Η νίκη των ναυτικών συμμαχικών δυνάμεων συνέβαλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Ναυμαχία του Ναυαρίνου: Η αποφασιστική νίκη για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό appeared first on OnAlert.

Μετά την μάχη των Θερμοπύλων, οι Αθηναίοι κατευθύνθηκαν στην Σαλαμίνα, όπου πραγματοποιήθηκε το συμβούλιο των ελληνικών δυνάμεων με θέμα τη διεξαγωγή της ναυμαχίας. Παρά τις εντάσεις και τις διαφωνίες, ως προς τον τόπο διεξαγωγής της ναυμαχίας, ο Αθηναίος στρατηγός Θεμιστοκλής
έπεισε τους Έλληνες να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα.

Στην συνέχεια, με διάφορα τεχνάσματα,  ανάγκασε τον αρχηγό των Περσών Ξέρξη να επιτεθεί στα στενά της Σαλαμίνας για να ακυρώσει ουσιαστικά την αριθμητική υπεροχή του περσικού στόλου. Στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας ο ελληνικός στόλος πέτυχε ισοπεδωτική νίκη καταστρέφοντας εκατοντάδες περσικά πλοία.

Η νίκη αυτή οδήγησε στη λήξη της περσικής επιθετικότητας στην Ελλάδα. Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας διατήρησε τη θέση των Ελλήνων στον κόσμο, αναδεικνύοντας τη στρατηγική και πολεμική τους ικανότητα. Συνέβαλε όχι μόνο στην αποτροπή της περσικής κυριαρχίας, αλλά και στη διαμόρφωση των μελλοντικών πολιτικών και πολιτιστικών εξελίξεων στην ελληνική ιστορία.

Πηγή: ΓΕΣ

The post Ναυμαχία της Σαλαμίνας: Ο ιστορικός θρίαμβος των Ελλήνων απέναντι στους Πέρσες – Το σχέδιο του Θεμιστοκλή appeared first on OnAlert.

Όμως, ο Τζον «Λάκι» Λακαντού, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 103 του χρόνια, την 1η Σεπτεμβρίου 2025, δεν ήταν μόνο ένας από τους τυχερούς αεροπόρους που είχε επιβιώσει του πολέμου, αλλά και αυτός πού έκανε ευρέως γνωστή τα τελευταία χρόνια τη δράση του 100ού Σμήνους των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1943, οι Γερμανοί υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα. Ο Χίτλερ επινοεί την ιδέα του «Φρουρίου Ευρώπη», μιας και ο πόλεμος πρόκειται να ενταθεί αργά αλλά μεθοδικά προς το εσωτερικό της Γερμανίας. Μόνο που αυτό το φρούριο «είναι χωρίς στέγη», σύμφωνα με τα λόγια του Αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ στο Κογκρέσο, στις 17 Σεπτεμβρίου 1943.

Οι Αμερικανοί «θα έρχονται στο Γ’ Ράιχ το πρωί, ενώ οι Βρετανοί το βράδυ», μια διαπίστωση για τον επί εικοσιτετραώρου βάσης στρατηγικό βομβαρδισμό της Γερμανίας. Τ’ αμερικανικά πληρώματα πολύ πιο ξεκούραστα από τ’ αντίστοιχα αγγλικά, ρίχτηκαν στη μάχη το 1943, χωρίς καθόλου εμπειρία, βορά στα καταδιωκτικά της Λουφτβάφε.

Όπως ανέφερε ο βετεράνος αεροπόρος, Τζον Λακαντού «δεν ήμασταν επαγγελματίες, αλλά ερασιτέχνες». Πετούσαν από βάσεις στη Βρετανία για να χτυπήσουν στην καρδιά της ναζιστικής Γερμανίας, με τα τετρακινητήρια «Β-17», που ήταν εξαιρετικά δυνατά και αξιόπιστα αεροσκάφη με το προσωνύμιο «ιπτάμενα φρούρια», λόγω του αριθμού των πολυβόλων που διέθεταν.

Ο πονοκέφαλος της αμερικανικής διοίκησης ήταν τα καταδιωκτικά που (δεν) τα συνόδευαν. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν κατάλληλα αεροσκάφη συνοδείας με ακτίνα δράσης όμοιας με των βομβαρδιστικών, και καθώς ο αεροπορικός πόλεμος πάνω από την Ευρώπη πλησίαζε όλο και πιο βαθειά στο εσωτερικό της Γερμανίας, τα «Β-17» έφταναν ασυνόδευτα πάνω από τους στόχους τους.

Τον Ιούλιο του 1943, ογδόντα-οκτώ «Β-17» δεν επέστρεψαν και εννιακόσιοι αεροπόροι χάθηκαν. Το 100ο Σμήνος Βομβαρδισμού σε μια μόνο επιδρομή έχασε και τα δώδεκα αεροσκάφη του. Η 14η Οκτωβρίου 1943 ήταν η «Μαύρη Πέμπτη» για τον 8ο Αεροπορικό Στόλο των ΗΠΑ, καθώς εξήντα-πέντε βομβαρδιστικά δεν επέστρεψαν από μια και μόνο αποστολή και μαζί 594 αεροπόροι.

Ο Τζον Λακαντού, ως πιλότος βομβαρδιστικών «Β-17» κατάφερε να επιβιώσει μετά από 25 πολεμικές αποστολές πετώντας με το «αιματοβαμμένο» 100ό Σμήνος, αφήνοντας ως παρακαταθήκη το αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Damn Lucky».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

The post ΗΠΑ: Απεβίωσε σε ηλικία 103 ετών ο Τζον Λακαντού – Ο τελευταίος επιζών του «αιματοβαμμένου« 100ου Σμήνους Βομβαρδισμού στον Β’ ΠΠ appeared first on OnAlert.

Ο ρωσικός Στρατός κατέλαβε περιοχές της σημερινής Ουκρανίας και της Βουλγαρίας, φτάνοντας σε απόσταση 60 χιλιομέτρων έξω από την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, κατά τις επιχειρήσεις στην περιοχή του Καυκάσου, κατέλαβε το Καρς, το Ερζερούμ και την Τραπεζούντα.

Οι απώλειες της Υψηλής Πύλης, αρχικά σε στρατιωτικό και μετέπειτα σε πολιτικό επίπεδο, ανέδειξαν την αδιαμφησβήτητη ρωσική υπεροχή.

Η επακόλουθη υπογραφή της Συνθήκης της Ανδριανούπολης, απόρροια του ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829), ήταν αυτή που αδιαμφησβήτητα δημιούργησε ιδανικές προϋποθέσεις για την ίδρυση του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.

Η νομιμοποίηση της ίδρυσής του, αρχικά με καθεστώς αυτονομίας, ήταν ένα γεγονός που μόλις πριν 2 χρόνια η Υψηλή Πύλη, απέρριπτε κατηγορηματικά. Τον επόμενο χρόνο η ίδρυση ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους ήταν πλέον γεγονός, με την υπογραφή του πρωτοκόλλου του Λονδίνου στις 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830.

Πηγή και φωτογραφία: ΓΕΣ

The post Συνθήκη της Αδριανούπολης: Η ήττα των Οθωμανών από τους Ρώσους που επηρέασε την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους appeared first on OnAlert.

Λίγο μετά τον θρίαμβο των ελληνικών όπλων, η Ελλάδα κατήγαγε άλλον έναν θρίαμβο, αυτή τη φορά στον διπλωματικό στίβο. Ήταν η Συνθήκη Ειρήνης των Σεβρών, η οποία υπογράφηκε στο ομώνυμο προάστιο του Παρισιού, στις 28 Ιουλίου 1920, μεταξύ των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Συνθήκη των Σεβρών συνιστούσε την επίσημη επικύρωση των ελληνικών διεκδικήσεων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Πύλης. Σημαντικότερα οφέλη για την Ελλάδα ήταν η επέκταση των ηπειρωτικών συνόρων του κράτους μέχρι την Τσατάλτζα, με την προσάρτηση της Ανατολικής Θράκης, και η κυριαρχία στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, με την προσθήκη των νήσων Ίμβρου και Τενέδου.

Επίσης, η περιοχή της Σμύρνης, αν και υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, περνούσε υπό ελληνική διοίκηση (με δυνατότητα προσάρτησής της μετά την πάροδο πενταετίας).

Το 1921, η αδυναμία εφαρμογής της συνθήκης διά της διπλωματικής οδού υποχρέωσε την Ελλάδα να καταφύγει στα όπλα, χωρίς πλέον τη στήριξη των μέχρι πρότινος συμμάχων της.

Η τραγική έκβαση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τον Αύγουστο του 1922, κατέστησε την «εύθραυστη» συνθήκη οριστικά ανενεργή και το πολυπόθητο όραμα της Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών ανεκπλήρωτο.

Πηγή και φωτογραφίες: Γενικό Επιτελείο Στρατού

The post Η Συνθήκη των Σεβρών: Από τον θρίαμβο στην τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας [pics] appeared first on OnAlert.

Την άνοιξη του 1828, ο πρώτος Κυβερνήτης της μικρής τότε ελεύθερης Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, λίγους μήνες μετά την άφιξή του στην ερειπωμένη και αγωνιζόμενη Πατρίδα, αποφάσισε, παρά τα σοβαρά, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, προβλήματα που αντιμετώπιζε, τη σύσταση ενός «Πολεμικού Καταστήματος», στο Ναύπλιο, το οποίο θα είχε ως αποστολή να παρέχει, «…την στρατιωτικήν και επιστημονικήν εκπαίδευσιν των νέων καλών οικογενειών, οι οποίοι όφειλαν μίαν ημέραν να εισέλθουν ως Αξιωματικοί εις το Τακτικό Σώμα….».

Στις αρχές Ιουνίου του 1828 ανέθεσε την εποπτεία της συγκρότησης, οργάνωσης και λειτουργίας ενός τέτοιου Στρατιωτικού Σχολείου στο Γενικό Διευθυντή του τότε Τακτικού Σώματος, Βαυαρό φιλέλληνα Συνταγματάρχη Βαρώνο Κάρολο – Γουλιέλμο φον Χέυδεκ (von Heideck), ορίζοντας λίγο αργότερα, στις 15 Ιουνίου 1828, ως Διοικητή και εκπαιδευτή του εν λόγω σχολείου τον Κορσικανό, γαλλικής υπηκοότητας, Ρωμύλο ντε Σαντέλλι (Romylo de Santelli), πρώην υπολοχαγό του αγγλικού στρατού, ο οποίος είχε έρθει στην Ελλάδα λίγο μετά την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια.

Ήταν η δεύτερη φορά που ο Ιωάννης Καποδίστριας αποφάσιζε την ίδρυση παρόμοιου Στρατιωτικού Ιδρύματος. Την πρώτη φορά κατά την περίοδο 1803-1808, που ήταν Γραμματέας της νεοσύστατης Επτανήσου Πολιτείας, είχε ενεργήσει ανάλογα για τη δημιουργία Στρατιωτικής Σχολής, στην οποία παρέδωσαν μαθήματα ο Νικόλαος Μαυρομμάτης και ο Κεφαλλήνιος Κόμης Λοβέρδος, Αντιστράτηγος αργότερα του Γαλλικού Στρατού.

Ο τίτλος του συγκεκριμένου Στρατιωτικού Ιδρύματος ήταν, «Λόχος των Προγυμναστών», ως η πρώιμη μορφή του μετέπειτα Σχολείου των Ευελπίδων στο Ναύπλιο (σήμερα Πολεμικό Μουσείο – Παράρτημα Ναυπλίου).

Την 1η Ιουλίου 1828, με μοναδικό εκπαιδευτή τον Σαντινέλλι και με τους πέντε πρώτους μαθητές, οι οποίοι λίγες μέρες αργότερα διπλασιάστηκαν, ο Καποδίστριας τους ονόμασε «Ευέλπιδας», τίτλος που διατηρείται μέχρι σήμερα.

Με δοκιμαστική εφαρμογή ενός Σχεδίου Ψηφίσματος «Περί Διοργανισμού των Τακτικών Στρατευμάτων», που έδινε στο Ίδρυμα το όνομα «Λόχο των Ευελπίδων» και το οποίο επικυρώθηκε από τον Κυβερνήτη στις 21 Δεκεμβρίου 1828, με δυο ακόμη καθηγητές, έναν Έλληνα ιδιώτη και ένα Βαυαρό Υπολοχαγό και με συνεχώς αυξανόμενο τον αριθμό των μαθητών, συνέχισε να λειτουργεί η Σχολή, παρά τις όποιες δυσκολίες και προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Μέχρι το Δεκέμβριο του ίδιου έτους στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων είχαν γίνει δεκτοί 54 συνολικά Ευέλπιδες και φοιτούσαν κανονικά οι 41. Σύμφωνα με το άρθρο ΜΣΤ΄ του ανωτέρου ψηφίσματος, λογίζονταν ότι έχουν το βαθμό του αξιωματικού, λάμβαναν όμως μισθό και σιτηρέσιο Επιλοχία Πυροβολικού.

Πηγή και φωτογραφίες από: ΓΕΣ

The post Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων: Η πρωτοβουλία Καποδίστρια για την ίδρυσή της και η αρχική λειτουργία της [pics] appeared first on OnAlert.

Μετέφεραν τα κανόνια των πλοίων τους σε θέσεις που έκριναν κατάλληλες με σκοπό ή να νικήσουν τον εχθρό ή να πεθάνουν όλοι εκεί πολεμώντας.

Η στρατιωτική δύναμη του νησιού έφθασε τις 3.000 άνδρες συνολικά. Από αυτούς 1.300 ήταν Ψαριανοί, είδαν να πλησιάζουν προς το νησί τους 15 εχθρικά πολεμικά με ένα δίκροτο για να κατασκοπεύσουν και να εκτιμήσουν την κατάσταση. Όταν πλησίασαν στον κάβο του Αγίου Γεωργίου ο Κανάρης έλαβε διαταγή να επιτεθεί με τα πυρπολικά του.

Τα εχθρικά αναγνωριστικά έσπευσαν να απομακρυνθούν μαζί με τον Χοσρέφ Πασά, που επέβαινε στο δίκροτο. Την άλλη μέρα, οι Ψαριανοί ενημέρωσαν την κυβέρνηση και τις ναυτικές δυνάμεις, ζητώντας για μια ακόμη φορά την ταχεία αποστολή του στόλου και πολεμικά εφόδια, σφαίρες και πυρίτιδα. Αυτή ήταν η τελευταία έκκληση των Ψαρών για βοήθεια, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Στις 20 Ιουνίου του 1824, ο εχθρικός στόλος είχε εγκαταλείψει το Σίγρι, με πορεία προς τα Ψαρά. Την επόμενη ημέρα, απέτυχε η πρώτη προσπάθεια για απόβαση εχθρικού στρατού εξαιτίας του μεγάλου αριθμού υπερασπιστών.

Τελικά, ο Χοσρέφ Πασάς κατάφερε να καταλάβει την πόλη και διέταξε τα στρατεύματά του να κυριεύσουν και το Παλαιόκαστρο. Αξίζει να επισημανθεί ότι, από την αρχή της επανάστασης, το Παλαιόκαστρο είχε οχυρωθεί από τους Ψαριανούς, οι οποίοι κατεδαφίζοντας τον περίβολο δύο εκκλησιών είχαν υψώσει ισχυρό τοίχος 5 μέτρων και είχαν μετατρέψει την τοποθεσία σε πραγματικό φρούριο.

Την νύχτα της 21ης προς 22α Ιουνίου του 1824 οι έγκλειστοι Ψαριανοί δεν είχαν καμία ψευδαίσθηση, ότι ήταν η τελευταία μέρα της ζωής τους. Ο σουλτάνος είχε δώσει εντολή να εξαφανιστούν τα Ψαρά. Από τους 7.000 κατοίκους του νησιού οι 4.000 σκοτώθηκαν.

Η σημαία που υψώθηκε την «εσπέρα» της 22ας Ιουνίου 1824 στο Παλαιόκαστρο, στήθηκε επάνω στην στάχτη των Ψαρών. Μετά την καταστροφή των ισχυρών Ψαρών, μια ναυτική δύναμη χάθηκε, καταβάλλοντας το ηθικό των νησιωτών του Αιγαίου.

Αποφασιστικοί παράγοντες για την καταστροφή των Ψαρών ήταν η αδράνεια της κυβέρνησης με τη μη έγκαιρη αποστολή πλοίων, καθώς και η ατελής οργάνωση της άμυνας του νησιού εξαιτίας της αποδυνάμωσης του στόλου της.

Το ιστορικό γεγονός της καταστροφής των Ψαρών από τους Οθωμανούς, περιγράφει γλαφυρά ο Διονύσιος Σολωμός στο ποίημά του, «H καταστροφή των Ψαρών» (1825), προσωποποιώντας τη δόξα που τιμά τους νεκρούς Ψαριανούς μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής.

Πηγή / Φωτογραφίες ΓΕΣ

The post Η Καταστροφή των Ψαρών: Η ηρωική απόφαση των Ψαριανών και η ναυτική δύναμη που χάθηκε appeared first on OnAlert.

Μετά τη νικηφόρα έκβαση του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, οι σχέσεις μεταξύ των συμμάχων, Ελλάδας και Βουλγαρίας, επιδεινώθηκαν λόγω των εδαφικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία. Η αιφνιδιαστική επίθεση των Βουλγάρων στις 16 Ιουνίου σε όλο το μήκος του μετώπου, από την περιοχή του Πολυκάστρου έως την περιοχή του Παγγαίου, και η συνακόλουθη σύμπτυξη των ελληνικών τμημάτων προκαλύψεως, κατέδειξαν ότι επρόκειτο για εκδήλωση γενικής επίθεσης και όχι απλώς για μεθοριακά επεισόδια.

Ωστόσο, η ταχεία και αποτελεσματική αντίδραση του Ελληνικού Στρατού ανάγκασε τους Βουλγάρους να αποσυρθούν στην κύρια αμυντική τοποθεσία στην περιοχή Κιλκίς-Λαχανά. Η μάχη διεξήχθη από τις 20 έως τις 21 Ιουνίου 1913, όταν, μετά την επίθεση των Βουλγάρων κατά των πρώην συμμάχων τους, οι ελληνικές δυνάμεις, υπό το διάδοχο Κωνσταντίνο, εξαπέλυσαν γενική και συντονισμένη αντεπίθεση με στόχο την κατάληψη των ισχυρά οχυρωμένων βουλγαρικών θέσεων στην περιοχή Κιλκίς-Λαχανά.

Έπειτα από σκληρό αγώνα, τα ελληνικά στρατεύματα επικράτησαν των βουλγαρικών «δια της λόγχης». Οι μάχες ήταν σφοδρές και αιματηρές.

Οι Έλληνες στρατιώτες, με πείσμα και αυταπάρνηση, απέκρουσαν τις επιθετικές ενέργειες των Βουλγάρων, με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν. Η νίκη αυτή, απόρροια του υψηλού ηθικού, της ανδρείας και του ηρωισμού των Ελλήνων μαχητών, απέφερε, εκτός από την απελευθέρωση των πόλεων, τη σύλληψη αιχμαλώτων και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού.

Η μάχη Κιλκίς-Λαχανά είναι μία από τις φονικότερες μάχες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, αποτελώντας, συνάμα, σύμβολο θυσίας, ανδρείας, αλλά και σημείο καμπής, καθώς άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της ανατολικής Μακεδονίας, αποτρέποντας την υλοποίηση του ονείρου της Μεγάλης Βουλγαρίας.

The post Η μάχη Κιλκίς – Λαχανά: Μία από τις πιο ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας appeared first on OnAlert.