Ο Μπασάρ ελ Άσαντ διασώθηκε χάρις στη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ. Ο Σύρος δικτάτορας κατάφερε την περασμένη δεκαετία να διατηρήσει την εξουσία στη Συρία χάρις στη στήριξη αυτών των πλευρών. Τα τελευταία χρόνια, το σκηνικό έμοιαζε σχετικά σταθερό.

Σήμερα, όμως, η Μόσχα καταβάλλει τεράστια προσπάθεια στον παράνομο πόλεμό της κατά της Ουκρανίας, η Τεχεράνη είναι αποδυναμωμένη από τις επιθέσεις του Ισραήλ και η λιβανική οργάνωση έχει δεχθεί τεράστια πλήγματα από τις ισραηλινές επιθέσεις. Οι εξελίξεις αυτές εξηγούν την αιφνίδια προέλαση των Σύρων ανταρτών, ενός ετερογενούς μίγματος ισλαμιστικών δυνάμεων και οργανώσεων τις οποίες στηρίζει η Τουρκία.

Το σκηνικό είναι καθαρό. Το Κρεμλίνο προσφέρει στη Δαμασκό μια αποφασιστική αεροπορική στήριξη. Αν και οι εναέριες δυνάμεις του δεν είναι εκείνες που έχουν φθαρεί περισσότερο από τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι προφανές ότι τρία χρόνια πολέμου έχουν συνέπειες και ότι η προσοχή τής Μόσχας στη Συρία έχει μειωθεί.

Το Ιράν, από την πλευρά του, εξετάζει τους τρόπους απάντησης στο Ισραήλ, με τη στρατιωτική του ισχύ να βρίσκεται πλέον υπό αμφισβήτηση. Αποδυναμωμένη είναι η Χεζμπολάχ, που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα έναν αποφασιστικό χερσαίο σύμμαχο του Άσαντ, ενώ στρατολογούσε και μισθοφόρους από άλλες χώρες στο πλευρό της Δαμασκού.

Ο ρόλος των ΗΠΑ και του Ισραήλ 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο κλειδί για να καταλάβουμε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Συρία: η σύμπτωση της αλλαγής φρουράς στην Ουάσινγκτον (όπου ο νέος Πρόεδρος δεν θα αναλάβει την εξουσία πριν από τις 20 Ιανουαρίου), με την ανακωχή μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ (που απαλλάσσει την Τουρκία από την αμηχανία να φαίνεται ότι στηρίζει τους εχθρούς των μουσουλμάνων), την εγκαθίδρυση της νέας Κομισιόν και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα της Κίνας.

Ο Αμπάς Αρακτσί, υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, είπε πρόσφατα στον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ ότι αυτά που συμβαίνουν εντάσσονται σε ένα αμερικανοϊσραηλινό σχέδιο αποσταθεροποίησης της περιοχής. Είναι βέβαιο ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει καταστήσει σαφή την πρόθεσή του να αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή, πλήττοντας τον «άξονα της αντίστασης» που ξεκινά από τη Μεσόγειο και φτάνει μέχρι την Τεχεράνη, συνδέοντας τη Χεζμπολάχ με τη Συρία, το Ιράκ και την Ισλαμική Δημοκρατία. Η αλλαγή καθεστώτος θα φτάσει μέχρι την Τεχεράνη, είπε ο Νετανιάχου.

«Όλα είναι μια πρωτοβουλία της Τουρκίας»

Παρ’όλα αυτά, αυτό που παρακολουθούμε στη Συρία δεν είναι ένα σχέδιο του Ισραήλ. Μοιάζει περισσότερο με μια πρωτοβουλία της Τουρκίας για να αποδυναμώσει τον Άσαντ, το Ιράν, τη Ρωσία και να φέρει σε δύσκολη θέση τους Κούρδους. Οι τελευταίοι στηρίζονται από τις ΗΠΑ, που έχουν τώρα την προσοχή τους στραμμένη στην αλλαγή φρουράς. Η επίθεση των ανταρτών τούς αναγκάζει να πάρουν το μέρος του Άσαντ απέναντι στον κοινό εχθρό.

Η παγκόσμια αλληλοσύνδεση των συγκρούσεων είναι φανερή. Υπάρχει ένα τόξο από τη Γάζα μέχρι τη Βόρεια Κορέα (που υποστηρίζει τη Ρωσία), το οποίο περιλαμβάνει το Ισραήλ, τον Λίβανο, τη Συρία, την Τουρκία (που είναι στρατιωτικά αναμιγμένη στη Συρία), το Ιράκ, το Ιράν, τη Γεωργία (με Ρώσους στρατιώτες στο έδαφός της), τη Ρωσία και την Ουκρανία. Τα συγκοινωνούντα δοχεία επηρεάζουν τις στρατηγικές αποφάσεις.

(*) O Αντρέα Ρίτσι είναι αρθρογράφος της El Pais

Πηγή: El Pais, ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφία αρχείου Reuters

The post Συρία: Γιατί ο Άσαντ παραπαίει; Ο ρόλος της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας appeared first on OnAlert.

Στα μέσα Νοεμβρίου, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε ότι άλλαξε το δόγμα που διέπει τη χρήση πυρηνικών όπλων και επιτρέπει πλέον το πλήγμα εναντίον πυρηνικών δυνάμεων που επιτρέπουν τη χρήση συμβατικών όπλων για επίθεση εναντίον ρωσικού εδάφους.

Η Ουκρανία απάντησε με τη χρήση πυραύλων που της είχαν χορηγήσει οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου;

Όχι ακριβώς. Αφού ενημέρωσε τους Αμερικανούς για το τι θα έκανε, ο Πούτιν εκτόξευσε εναντίον του Ντνίπρο έναν «νέο» βαλλιστικό πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς, χωρίς πυρηνική κεφαλή. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει για να τηρήσει τα προσχήματα, ιδιαίτερα μετά την προειδοποίηση που είχε απευθύνει λίγες εβδομάδες νωρίτερα ότι αν η Δύση αρχίσει να επιτίθεται σε ρωσικά εδάφη, θα υπάρξει μια συντριπτική πυρηνική απάντηση.

Έχουμε βρεθεί σε αυτό το σημείο πολλές φορές στο παρελθόν. Την ημέρα που οι ρωσικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο του 2022, ο Πούτιν δήλωσε ότι όποιος προσπαθήσει να σταματήσει τους Ρώσους θα υποστεί πρωτοφανείς συνέπειες. Όμως η Δύση παρενέβη – και η απειλή του Πούτιν αποδείχθηκε κούφια.

Αυτό δεν εμπόδισε το Κρεμλίνο να συνεχίσει τις απειλές κατά της δυτικής κοινής γνώμης, ώστε κι εκείνη με τη σειρά της να πιέσει τις κυβερνήσεις να σταματήσουν τη στήριξη της Ουκρανίας. Από τότε που η Δύση άρχισε να προμηθεύει την Ουκρανία με όπλα για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών υπολογίζει ότι Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν απειλήσει με τη χρήση πυρηνικών όπλων πάνω από 200 φορές.

Υπήρξε μια στιγμή που η Ουάσινγκτον πίστεψε ότι το Κρεμλίνο ετοιμαζόταν πράγματι να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία. Ήταν πριν από δύο χρόνια, όταν οι ρωσικές δυνάμεις εξαναγκάστηκαν σε οπισθοχώρηση. Δύο πράγματα έγιναν τότε. Πρώτον, ο Πρόεδρος Μπάιντεν έστειλε τον διευθυντή της CIA Ουίλιαμ Μπερνς στη Μόσχα, τον Νοέμβριο του 2022, για να πει στον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Ναρίσκιν τι θα έκαναν οι ΗΠΑ αν η Μόσχα κατέφευγε στη χρήση πυρηνικών όπλων. Όπως είπε αργότερα ο Μπερνς, ο Ναρίσκιν ορκίστηκε ότι κατάλαβε και ότι ο Πούτιν δεν είχε την πρόθεση να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.

Δεύτερον, η Κίνα ανάγκασε τον Πούτιν να υπογράψει μια κοινή ανακοίνωση με το Πεκίνο όπου αποκήρυσσε τη χρήση πυρηνικών όπλων.

Ο λόγος που ο Πούτιν ενδεχομένως να σκεφτόταν το 2022 το ενδεχόμενο της χρήσης πυρηνικών όπλων είναι ότι η Ρωσία φαινόταν να «χάνει».

Τώρα, το Κρεμλίνο έχει πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, έστω κι αν η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» έχει συμπληρώσει 1.000 ημέρες. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο Πούτιν όχι μόνο δεν θέλει τη διαπραγμάτευση που επιδιώκει ο Τραμπ, αλλά είναι αποφασισμένος να σβήσει την Ουκρανία από τον κατάλογο των ανεξαρτήτων κρατών. Το κορεατικό προηγούμενο δεν τον ενδιαφέρει, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί μια νατοϊκή δύναμη στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας.

«Νικάει» λοιπόν ο Πούτιν; Όχι στα μάτια ενός λαού που βλέπει την τιμή της πατάτας να έχει αυξηθεί κατά 60% μέσα σε έναν χρόνο. Θα επιτεθεί με πυρηνικούς πυραύλους εναντίον χωρών του ΝΑΤΟ, όπως απειλεί; Όχι: ο σαδιστής άρχων του Κρεμλίνου προτιμά να ζήσει.

(*) O Ντόμινικ Λόσον είναι αρθρογράφος των Sunday Times

Πηγή: Sunday Times, ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες αρχείου Reuters

The post Πούτιν: Γιατί δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα κατά της Ουκρανίας ή χωρών του NATO appeared first on OnAlert.

Η θερινή διείσδυση σε ρωσικό έδαφος συζητήθηκε πολύ, αλλά δεν άλλαξε την πορεία των συγκρούσεων. Τα πλήγματα σε ρωσικό έδαφος έχουν ενδιαφέρον, αλλά προκαλούν αμηχανία στη Δύση. Το λεγόμενο «σχέδιο νίκης» του Κιέβου, που περιλαμβάνει πίεση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, δεν χαίρει ιδιαίτερης αμερικανικής υποστήριξης.

Το σχέδιο Τραμπ

Όσο τα αδιέξοδα εντείνονται, τόσο αυξάνεται η πίεση στην Ουάσινγκτον για μια διευθέτηση με διαπραγματεύσεις. Το πιο απλό είναι το σχέδιο του Τραμπ: να καθίσει στο ίδιο τραπέζι τον Πούτιν και τον Ζελένσκι και να τους απειλήσει με συνέπειες αν ο πόλεμος δεν λάβει τέλος. Είναι βέβαιο ότι μια διακοπή της αμερικανικής βοήθειας προς την Ουκρανία θα τη γονάτιζε. Είναι λιγότερο βέβαιο αν η απειλή της αύξησης της βοήθειας θα φόβιζε τον Πούτιν, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο Τραμπ διαμαρτύρεται εδώ και χρόνια για το πόσο κοστίζει η υπάρχουσα βοήθεια.

Ο Τραμπ φαίνεται να πιστεύει ότι η Ουκρανία θα αποδεχθεί την απώλεια των κατεχομένων εδαφών της (ίσως με αντάλλαγμα ένα μέρος των εδαφών που έχει καταλάβει στη Ρωσία) και θα συμφωνήσει σε περιορισμένες σχέσεις με τη Δύση, με αντάλλαγμα μια κατάπαυση του πυρός που θα κρατήσει όσο θέλει ο Πούτιν.

Η εναλλακτική της Κάμαλα Χάρις

Μια δεύτερη προσέγγιση, που υποστηρίζεται από κύκλους της εθνικής ασφαλείας των Δημοκρατικών, είναι πιο ρεαλιστική. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να βοηθούν την Ουκρανία να υπερασπίζεται το έδαφός της, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή το τίμημα των ρωσικών επιθέσεων θα γίνει απαγορευτικό. Αν εκλεγεί η Κάμαλα Χάρις, μπορεί να προωθήσει ένα νέο πακέτο βοήθειας προς την Ουκρανία για να δείξει στον Πούτιν ότι δεν μπορεί να νικήσει τη Δύση. Ίσως τότε η Ουκρανία και η Δύση να μπορέσουν να ασκήσουν διπλωματία από θέση ενότητας και ισχύος.

Όμως κι αυτή η προσέγγιση έχει αδυναμίες. Αν η υποστήριξη που παρέχει μέχρι σήμερα η Ουάσινγκτον δεν έχει αποφέρει καρπούς, γιατί θα αλλάξει κάτι με μια στρατηγική που βασικά είναι μία από τα ίδια; Ο Πούτιν δεν μπορεί βέβαια να αντέξει για πάντα μεγάλες απώλειες ανδρών και όπλων, αλλά ο πληθυσμός της Ρωσίας είναι τετραπλάσιος από εκείνον της Ουκρανίας, οπότε ο στρατός του Ζελένσκι θα εξαντληθεί πριν από εκείνον του Πούτιν.

Η αντίφαση σήμερα είναι η ίδια μ’ εκείνη που είχε παρατηρηθεί στην αρχή του πολέμου: η Ουάσινγκτον θέλει να νικήσει η Ουκρανία, την ίδια στιγμή όμως θέλει και να περιορίσει την αμερικανική ανάμιξη.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Πολλοί πιστεύουν σήμερα ότι ένα ειρηνευτικό σχέδιο θα μείωνε το κόστος και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ υποστηρίζοντας την Ουκρανία. Η επίτευξη όμως μιας συμφωνίας που δεν θα ισοδυναμεί με παράδοση ίσως να ενέχει μεγαλύτερο κόστος και κινδύνους για τις ΗΠΑ σε σχέση με σήμερα. Ο Πούτιν το γνωρίζει. Μια συμβιβαστική γλώσσα από τη χώρα που επέμενε πάντα ότι ο Ρώσος πρόεδρος πρέπει να ηττηθεί και να ανατραπεί, θα τον έπειθε ότι τα πράγματα πάνε όπως τα θέλει. Ο Πούτιν θα μπορούσε λοιπόν να απαντήσει σε μια ειρηνευτική πρωτοβουλία θέτοντας μαξιμαλιστικούς στόχους, ενώ την ίδια στιγμή οι δυνάμεις του θα συνεχίσουν να βομβαρδίζουν.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μια τέτοια πρωτοβουλία, εφόσον θεωρεί ότι η αποκλιμάκωση θα τον βοηθήσει να νικήσει σε μεταγενέστερο στάδιο. Αν νικήσει ο Τραμπ, άλλωστε, η Αμερική θα χάσει πολύ σύντομα το ενδιαφέρον της για την Ουκρανία.

Μια ειρηνευτική συμφωνία λοιπόν, καλή ή κακή για την Ουκρανία, δεν θα φέρει μια οριστική επίλυση της κρίσης. Ο Πούτιν δεν έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη να κάνει την Ουκρανία προτεκτοράτο του. Μια κατεστραμμένη Ουκρανία δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Καμιά συμφωνία λοιπόν δεν θα λειτουργήσει αν η Δύση δεν παράσχει στην Ουκρανία τις εγγυήσεις ασφαλείας και τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που απαιτούνται για να πειστεί ο Πούτιν ότι η συνέχεια του πολέμου είναι μάταιη.

(*) O Χαλ Μπραντς είναι αρθρογράφος του Bloomberg

Πηγή: Bloomberg, ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες αρχείου Reuters

The post Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι ειρηνευτικές συμφωνίες και ο ρόλος των ΗΠΑ appeared first on OnAlert.

Οι χερσαίες επιδρομές που πραγματοποίησε η ισραηλινή 98η Μεραρχία σήμερα (01.10.2024) τα ξημερώματα στο νότιο Λίβανο, με τις επίλεκτες αερομεταφερόμενες δυνάμεις των IDF που έχουν τεράστια εμπειρία και πρόσφατες επιτυχίες στην Χαν Γιούνις της Γάζας, είναι ακόμα ένα δείγμα της αποφασιστικότητας του Ισραήλ να διαλύσει την Χεζμπολάχ.

Εδώ και περίπου δύο μήνες το Ισραήλ έχει κάνει σαφές ότι το «κέντρο βάρους» των μαχών έχει μετατοπιστεί στα βόρεια σύνορα της χώρας με το Λίβανο, ενώ παράλληλα ειδικές επιχειρήσεις των ισραηλινών δυνάμεων έχουν επιφέρει καταστροφικές απώλειες στην Χεζμπολάχ, με αποκορύφωμα την επίθεση της περασμένης Παρασκευής (27.09.2024) στη Βηρυτό, από την οποία σκοτώθηκε ο επικεφαλής της, Χασάν Νασράλα.

Το Ισραήλ έχει καταφέρει σε διάστημα μερικών εβδομάδων να «αποκεφαλίσει» την ηγεσία της Χεζμπολάχ, να καταστρέψει το μεγαλύτερο, σύμφωνα με αναλυτές, μέρος του οπλοστασίου της και δείχνει πιο αποφασισμένο από ποτέ να προχωρήσει σε περαιτέρω επιθέσεις για να εξουδετερώσει πολύτιμα στελέχη και θέσεις της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης. Πώς όμως φτάσαμε εδώ ;

Η απόσυρση «ορόσημο»

Η αρχή της «αλλαγής παραδείγματος» είναι η ανακοίνωση του Αμερικανού Προέδρου, Τζο Μπάιντεν στις 21 Ιουλίου 2024, ότι αποσύρεται από την προεδρική κούρσα και πως η Αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις θα είναι η υποψήφια των Δημοκρατικών για τις επικείμενες εκλογές.

Η δήλωση του Προέδρου Μπάιντεν φαίνεται πως ερμηνεύτηκε ως «αδυναμία» από τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος κατάλαβε αφενός ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να εμποδίσουν, αποτρέψουν ή και να περιορίσουν τις αποφάσεις του και αφετέρου ότι έχει ένα χρονικό περιθώριο για να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά του, μέχρι τις αμερικανικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου 2024, αφού το αποτέλεσμα τους είναι μια άγνωστη παράμετρος, ένα ρίσκο που δεν θέλει ο ίδιος να πάρει.

Έτσι, η πολιτική θέληση και βούληση ήταν το «πράσινο φως» για όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Ο τότε ηγέτης της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε σκοτώνεται στην Τεχεράνη μετά από επίθεση πυραύλου ακριβείας, όπως δήλωσαν πηγές των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, ενώ την ίδια ημέρα επιβεβαιώνεται ο θάνατος του Φουάντ Σουκρ, που ήταν ο Αρχηγός Γενικού Επιτελείου και τρίτος στην ιεραρχία της Χεζμπολάχ, έπειτα από επίθεση του Ισραήλ κοντά στη Βηρυτό.

Η στρατιωτική τεχνολογική υπεροχή του Ισραήλ

Με αυτόν τον τρόπο το Ισραήλ έδειξε ότι σιγά σιγά «τελειώνει» η υπόθεση Χαμάς και πλέον στρέφει την προσοχή της κυρίως στην σιιτική οργάνωση του Λιβάνου. Κατά την διάρκεια του περασμένου Αυγούστου, το Ισραήλ προχώρησε βομβαρδισμούς και πλήγματα θέσεων της Χεζμπολάχ, στοχοποιώντας εκτοξευτήρες ρουκετών και αποθήκες πυρομαχικών, εκμεταλλευόμενο την σαφή υπεροχή σε οπλικά συστήματα, αεροπορικές δυνάμεις και πυραύλους.

Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι το Ισραήλ διαθέτει τεχνολογικά εξελιγμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όπως για παράδειγμα stealth μαχητικά αεροσκάφη πολλαπλών ρόλων πέμπτης γενιάς τύπου F-35, τεθωρακισμένα άρματα μάχης Merkava IV, πανίσχυρες αντιαεροπορικές κορβέτες κλάσης Sa’ar 6, πυραυλικά συστήματα και βόμβες ακριβείας.

Επίσης, διαθέτει τρία επίπεδα αντιπυραυλικής προστασίας που αποτελείται από:

• το Iron Dome για την αναχαίτιση απειλών μικρής εμβέλειας.
• το David’s Sling για την αναχαίτιση απειλών μεσαίας έως μεγάλης εμβέλειας.
• το Arrow για την αναχαίτιση απειλών μεγάλης εμβέλειας (π.χ βαλλιστικών πυραύλων).

Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, τα προηγμένα όπλα και μέσα που αναπτύσσει στο πεδίο των επιχειρήσεων, το Ισραήλ κατάφερε να καταστρέψει αρκετά μεγάλο μέρος του οπλοστασίου της Χεζμπολάχ και έτσι αποφάσισε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που ήταν η εξουδετέρωση της πολιτικής και στρατιωτική της ηγεσίας.

Οι «παγιδευμένοι βομβητές»

Στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου 2024, χιλιάδες βομβητές και ασύρματοι πομποδέκτες (walkie talkie) εξερράγησαν στο Λίβανο και στη Συρία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 42 άτομα και άλλοι 3,500 να τραυματιστούν, πολλοί εκ των οποίων ήταν μέλη της Χεζμπολάχ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, επρόκειτο για μια τεράστια επιχείρηση στην οποία συμμετείχαν η Μοσάντ,  η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ και η Σιν Μπετ, που κατάφεραν μέσω εταιρειών «βιτρινών» να προμηθεύσουν την Χεζμπολάχ με «παγιδευμένους» βομβητές, στους οποίους είχαν την εκρηκτική ύλη νιτρικό πενταερυθρίτη (PETN), μέσα στο κουτί της μπαταρίας λιθίου και έτσι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστεί.

Ήταν ένα τεράστιο πλήγμα που έστειλε «μήνυμα» στην Χεζμπολάχ ότι το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει με τον πιο απίθανο τρόπο, αξιοποιώντας την τεχνολογική υπεροχή του και τις πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατο δημοσίευμα των «New York Times» αναφέρει ότι πράκτορες της Μοσάντ  έχουν διεισδύσει στην Χεζμπολάχ, με αφορμή το πιο πρόσφατο και βαρυσήμαντο χτύπημα του Ισραήλ.

Η επιχείρηση «Νέα Τάξη»

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2024, μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-15 της ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας πραγματοποίησαν τον μεγαλύτερο και πιο καταστροφικό βομβαρδισμό της Βηρυτού από τον πόλεμο του 2006, γνωστό και ως επιχείρηση «Νέα Τάξη» , με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο εμβληματικός ηγέτης της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα και ακόμα 20 άτομα, μεταξύ των οποίων υψηλόβαθμα στελέχη της οργάνωσης.

53 meters. That’s the distance between a @UN school and Hezbollah’s underground headquarters where Hassan Nasrallah was eliminated alongside 20+ additional terrorists.

This past Friday, the Israeli Air Force carried out a precise airstrike, directed by the Intelligence… pic.twitter.com/dJaIN4HO58

— Israeli Air Force (@IAFsite) September 29, 2024

Σε σχετικό βίντεο που δημοσίευσε η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ φαίνονται τα F-15I, με τους αναλυτές να επισημαίνουν τον εξοπλισμό τους με πυρομαχικά τύπου GBU-31(V)3 JDAM. Πρόκειται για βόμβες τύπου BLU-109 των 2.000 λιβρών, με σύστημα καθοδήγησης για πλήγματα ακριβείας, οι οποίες χρησιμοποιούνται εναντίον στόχων, όπως υποδομές και βάσεις με ισχυρή θωράκιση, για αυτό εξάλλου έχουν τον χαρακτηρισμό «bunker busters».

״סדר חדש״

״אנחנו נגיע לכל אחד ולכל מקום״: מטוסי חיל-האוויר בחיסול חסן נסראללה ומפקדת חיזבאללה בלבנון pic.twitter.com/Hi4fXfPhL2

— Israeli Air Force (@IAFsite) September 28, 2024

Ειδικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι οι κρατήρες «αποδεικνύουν» την χρήση των βομβών τύπου BLU-109, ωστόσο δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο χρήσης βομβών τύπου Mk84. Σε κάθε περίπτωση, τα ισοπεδωτικά αεροπορικά πλήγματα του Ισραήλ πέτυχαν τον σκοπό τους, αφού «αποκεφαλίστηκε» ηγεσία της Χεζμπολάχ, με τους IDF να δημοσιεύουν σχετικό γράφημα, στο οποίο απεικονίζεται η νεκρή πολιτική και στρατιωτική διοίκησης της οργάνωσης.

The Israeli @IDF confirms that Hassan Nasrallah, the leader of the Hezbollah terrorist organization and one of its founders, was eliminated yesterday, together with Ali Karki, the Commander of Hezbollah’s Southern Front, and additional Hezbollah commanders.

Nasrallah will no… pic.twitter.com/1ovmoTh183

— Israel Foreign Ministry (@IsraelMFA) September 28, 2024

Συνοπτικά, η απόφαση του Μπάιντεν να μην διεκδικήσει νέα θητεία ως πρόεδρος των ΗΠΑ, φαίνεται πως «άνοιξε τον δρόμο» στο Νετανιάχου να δώσει την εντολή για καίρια πλήγματα ώστε να διαλυθούν τα «θεμέλια» και η λειτουργία όχι μόνο της Χαμάς αλλά και της Χεζμπολάχ.

Από τον θάνατο του Ισμαήλ Χανίγιε και του Φουάντ Σουκρ, στην επιχείρηση των «παγιδευμένων βομβητών» και στον θάνατο του Χασάν Νασράλα, το Ισραήλ αξιοποίησε την υπεροχή του στα δίκτυα συλλογής πληροφοριών και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς για να «λυγίσει» την Χεζμπολάχ και να διευκολύνει πιθανή επιχείρηση «εκκαθάρισης» των όσων απειλών παραμένουν στα βόρεια σύνορά του.

Φωτογραφίες Reuters

*O Αριστείδης Δημητράτος είναι Διεθνολόγος, κάτοχος MSc στις Διεθνείς Σχέσεις – Στρατηγικές Σπουδές και αρχισυντάκτης του OnAlert.gr.

The post Πως το Ισραήλ κατάφερε να αποδυναμώσει και να «αποκεφαλίσει» την Χεζμπολάχ σε λίγες βδομάδες – Οι παράγοντες «κλειδιά» appeared first on OnAlert.

Ωστόσο ο πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και ειδικός σε θέματα Ιράν, Τουρκίας και Μέσης Ανατολής Michael Rubin σε άρθρο του στην διαδικτυακή ιστοσελίδα που ειδικεύεται σε θέματα άμυνας και ασφάλειας National Security Journal αναλύει τους λόγους που κατά τον ίδιο αποκλείουν το ενδεχόμενο απόκτησης των F-35 από την Τουρκία.

Κατά τον Rubin ο κυριότερος λόγος είναι αυτή καθαυτή η απόφαση της Τουρκίας να προμηθευτεί το ρωσικό πυραυλικό σύστημα S-400.

«Το ζήτημα δεν ήταν απλώς μια εμπορική σύμβαση, αλλά η ακεραιότητα των συστημάτων του ΝΑΤΟ: Η ενσωμάτωση των S-400 στην αεράμυνα της Τουρκίας θα καθιστούσε τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ ευάλωτες. Ακόμα και αν η Τουρκία έβαζε τείχος προστασίας στους S-400, το σύστημα θα μπορούσε να απειλήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, επιτρέποντας στους Τούρκους ή σε εχθρικές δυνάμεις να εξασκηθούν στην παρακολούθηση των αμερικανικών αεροσκαφών stealth», τονίζει ο αρθρογράφος.

Αναφερόμενος, δε, στη συμφωνία της Άγκυρας με τις ΗΠΑ για την απόκτηση F-16 και την αναβάθμιση υφιστάμενων F-16 με αντάλλαγμα την άρση του de facto βέτο της Τουρκίας στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ο Rubin επισημαίνει ότι «το τηλεφώνημα του Λευκού Οίκου προς τους ηγέτες του Κογκρέσου για να παροτρύνει την έγκριση της συμφωνίας για τα F-16 ήταν ντροπιαστικό, δεδομένου ότι η Τουρκία δεν τήρησε τη δέσμευσή της να επιστρέψει τα σχέδια των F-35 στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Και συνεχίζει αναφέροντας ότι «η προφανής κίνηση για την αναβίωση της συμφωνίας για τα F-35, την οποία αναφέρει η τουρκική εφημερίδα Cumhuriyet, είναι παράξενη για τρεις επιπλέον λόγους.

Πρώτον, η Τουρκία δεν κρύβει την επιθυμία της να οικοδομήσει δική της εγχώρια βιομηχανία όπλων και δεν διστάζει να αναπαράξει την τεχνολογία που της παρέχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ο γαμπρός του Ερντογάν είναι ο κορυφαίος μεγιστάνας όπλων της Τουρκίας. Το ανεπίσημο λόμπι της Τουρκίας που “κατοικεί” στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και διαπερνά τις δεξαμενές σκέψης της Ουάσιγκτον, μπορεί να υποβαθμίζει τη συμπεριφορά της Τουρκίας, αλλά η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα.

Δεύτερον, ενώ η Τουρκία συμφώνησε να χρησιμοποιήσει τα F-16 της μόνο για σκοπούς του ΝΑΤΟ και να σταματήσει τις υπερπτήσεις της πάνω από την Ελλάδα, μόλις η πώληση των F-16 οριστικοποιήθηκε, ο Ερντογάν αύξησε την επιθετικότητά του. Σήμερα, η Τουρκία βομβαρδίζει μη στρατιωτικές υποδομές στη βορειοανατολική Συρία, επιδιώκοντας την εκστρατεία εθνοκάθαρσης κατά των Κούρδων. Οι βομβαρδισμοί του Ιράκ από τα τουρκικά F-16 έχουν προκαλέσει πυρκαγιές σε δάση. Στις 23 Αυγούστου, ένα τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος σκότωσε δύο δημοσιογράφους στο ιρακινό Κουρδιστάν, λίγο έξω από την πόλη Sulaymani. Πιο πρόσφατα, τουρκικά σκάφη παρενέβησαν σε ιταλικό πλοίο που τοποθετούσε καλώδιο για ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη σύνδεση των ενεργειακών δικτύων της Κύπρου και της Κρήτης. Αν και η Τουρκία δεν επιστράτευσε τα F-16 της σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις, ενίσχυσαν το αίσθημα αποτροπής της Τουρκίας και οδήγησαν τον Ερντογάν να πιστέψει ότι μπορεί να ενεργεί ατιμώρητα.

Τρίτον, η Τουρκία είναι χορηγός της τρομοκρατίας. Η υποστήριξή της προς τη Χαμάς έχει αυξηθεί. Ο πρεσβευτής της Τουρκίας στο Ιράν έχει δηλώσει ότι η Τουρκία πρέπει να γονατίσει τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και το Ισραήλ. Απλώς δεν υπάρχει καμία διαφορά σήμερα μεταξύ της παροχής στην Τουρκία προηγμένων όπλων και της προσφοράς στο Ιράν των ίδιων τεχνολογιών. Και στις δύο περιπτώσεις, τα καθεστώτα θα χρησιμοποιήσουν τα όπλα εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ».

«Το διακύβευμα δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο. Μπάιντεν, Μπλίνκεν και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν υποσχέθηκαν στους ηγέτες του Κογκρέσου ότι η πώληση των F-16 στην Τουρκία θα ενίσχυε την ασφάλεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το αντίθετο ήταν αλήθεια. Αντί να αναγνωρίσουν το λάθος τους, σήμερα η Τουρκία μπορεί να βρίσκεται στα πρόθυρα της απόκτησης ακόμη πιο προηγμένου οπλισμού», σημειώνει ο συντάκτης, καταλήγοντας ότι «το Κογκρέσο πρέπει να καλέσει τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και να ξεκαθαρίσει: Δεν μπορεί να υπάρξουν F-35 για την Τουρκία, όσα χρήματα και αν σκορπίσουν οι Τούρκοι και οι υποτελείς τους από το Αζερμπαϊτζάν στις εταιρείες δημοσίων σχέσεων και λόμπι της Ουάσιγκτον, στα πανεπιστήμια και στις δεξαμενές σκέψης».

Πηγή: nationalsecurityjournal.org

The post F-35: Γιατί η Τουρκία δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει το stealth μαχητικό 5ης γενιάς – Ο Michael Rubin εξηγεί appeared first on OnAlert.

Στο πρώτο εξάμηνο του 2023 κυριαρχούσε το ερώτημα πότε και με ποιον τρόπο θα εξαπέλυε η Ουκρανία τη μεγάλη της επίθεση για την απελευθέρωση των εδαφών που κατείχε η Ρωσία. Το πιο πιθανό σενάριο ήταν η προέλαση μέσα από τις ρωσικές γραμμές προς τη Μαύρη Θάλασσα. Ο μόνος άγνωστος παράγων ήταν ο χρόνος. Όταν ξεκίνησε λοιπόν η επίθεση, τον Ιούνιο του 2023, το στοιχείο της έκπληξης δεν υπήρχε. Οι Ρώσοι ήταν καλά προετοιμασμένοι. Ο ουκρανικός στρατός δεν είχε ούτε τα μέσα ούτε την εκπαίδευση, την εναέρια στήριξη ή τις διοικητικές δομές για να τα καταφέρει.

Στα τέλη του χρόνου, η Ρωσία ξεκίνησε τη δική της επίθεση. Είχαν λειτουργήσει προς όφελός της τόσο οι καθυστερήσεις του Κιέβου στη στρατολόγηση περισσοτέρων ανδρών όσο και το μπλόκο των Ρεπουμπλικανών στην αποστολή περισσότερης βοήθειας από την Ουάσινγκτον προς το Κίεβο. Η Ρωσία υπέστη μεγάλες απώλειες σε άνδρες και εξοπλισμό, αλλά με την οικονομία της να είναι προσανατολισμένη στον πόλεμο και το πεζικό της να είναι ανεξάντλητο κατάφερε να απωθήσει τους εξαντλημένους Ουκρανούς και να καταλάβει γκρεμισμένες πόλεις και χωριά.

Επιπλέον, η Ρωσία έθεσε στο στόχαστρο την υποδομή και κατοικημένες περιοχές της Ουκρανίας. Η Ουκρανία σημείωσε κάποιες επιτυχίες στην απώθηση του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού έξω από τη Μαύρη Θάλασσα, αλλά ο συνολικός απολογισμός δεν ήταν ενθαρρυντικός. Μια νέα επίθεση έμοιαζε πολύ ριψοκίνδυνη. Την ίδια ώρα γινόταν συζήτηση για διαπραγματεύσεις και κατάπαυση του πυρός. Με τις δυνάμεις του να έχουν την πρωτοβουλία, ο Πούτιν δεν ενδιαφερόταν για συμφωνίες που δεν θα ικανοποιούσαν στο μέγιστο τους στόχους τους.

Η αιφνιδιαστική επίθεση στο Κουρσκ

Αιφνιδιάζοντας τους πάντες, οι ουκρανικές δυνάμεις ξεκίνησαν μια νέα επίθεση στις 6 Αυγούστου, διεισδύοντας στην περιοχή του Κουρσκ. Η πρώτη απάντηση, ακόμη κι από Ουκρανούς αναλυτές, ήταν ότι επρόκειτο για τρέλα, για θυσία πολύτιμων στρατιωτών που θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο χρήσιμοι στο Ντονέτσκ. Το σχέδιο φαινόταν μάταιο, μια προσπάθεια του προέδρου Ζελένσκι και του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων Ολεξάντρ Σίρσκι να εντυπωσιάσουν.

Πολύ γρήγορα η ατμόσφαιρα άλλαξε. Εδώ δεν επρόκειτο για μια παράτολμη επιδρομή μερικών εκατοντάδων στρατιωτών, αλλά για μια συνδυασμένη επιχείρηση με τη συμμετοχή αρκετών ταξιαρχιών στο Κουρσκ, που άρχισαν να καταλαμβάνουν εδάφη και να συλλαμβάνουν αιχμαλώτους. Το Κίεβο είχε διδαχθεί τα μαθήματα του 2023.

• Οι επικοινωνιακές γραμμές του εχθρού μπλοκαρίστηκαν.
• Τα ουκρανικά αεροσκάφη αξιοποιήθηκαν.
• Τα ισχυρά σημεία των Ρώσων παρακάμφθηκαν.
• Χρησιμοποιήθηκαν έμπειροι στρατιώτες, όχι νεοσύλλεκτοι.

Το αποτέλεσμα ήταν να καταληφθούν μέσα σε μια εβδομάδα 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ρωσικού εδάφους, περισσότερα κι από όσα είχαν καταλάβει οι Ρώσοι το προηγούμενο οκτάμηνο.

Με δεδομένο ότι απομακρύνθηκαν 200.000 άνθρωποι από τα σπίτια τους, ο Πούτιν δεν μπορούσε να αρνηθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αν και δυσκολεύτηκε να παραδεχθεί ότι η Ρωσία είχε δεχθεί εισβολή, μίλησε για τρομοκρατία και πρόκληση. Κι ανέθεσε στον Αλεξέι Ντιούμιν, πρώην σωματοφύλακά του και έμπιστό του, να προετοιμάσει μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες την απάντηση.

Θα σκεπτόταν κανείς ότι η Ρωσία δεν θα δυσκολευτεί να εκδιώξει τους Ουκρανούς. Όμως η αποστολή του στρατού είναι να κατακτήσει τη γειτονική χώρα, όχι να εκδιώξει εισβολείς. Αν και υπάρχουν λοιπόν πληροφορίες για παγίδευση ουκρανικών μονάδων, το Κίεβο διατηρεί την πρωτοβουλία και καταλαμβάνει περισσότερα εδάφη. Θα πρέπει τώρα να αποφασίσει πόσα εδάφη θέλει να κρατήσει και πόσους ακόμη στρατιώτες θα εμπλέξει στην επιχείρηση.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι έχει πει ότι η επιχείρηση αυτή θα φέρει πιο κοντά την ειρήνη. Ο Πούτιν είναι εμφανώς προβληματισμένος και σχεδιάζει μια βίαιη απάντηση, όπως έκανε τον Σεπτέμβριο του 2022 ύστερα από την τελευταία επιτυχημένη επίθεση της Ουκρανίας. Όμως τώρα η οικονομία του πάσχει από έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Και είναι αναγκασμένος να ξανασκεφτεί τον ισχυρισμό ότι οποιαδήποτε συμφωνία θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη νέα εδαφική πραγματικότητα.

(*) O Λόρενς Φρίντμαν είναι Βρετανός ιστορικός

Πηγή: Financial Times, ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες αρχείου Reuters

The post Κουρσκ: Τι κατάφερε η Ουκρανία με την αιφνιδιαστική επίθεση στο ρωσικό έδαφος appeared first on OnAlert.

Οι Δημοκρατικοί έχουν την τάση να εξοργίζονται με τους Αμερικανούς πολίτες που δεν ψηφίζουν με βάση το συμφέρον τους. «Τι συμβαίνει με το Κάνσας;» ρωτούν, κι αυτό που στην πραγματικότητα εννοούν είναι «Τι συμβαίνει με την Αμερική;»

Τα τελευταία χρόνια, πράγματι, διάφορες έρευνες δείχνουν ότι ο κόσμος δεν ψηφίζει με βάση τη λογική, αλλά χρησιμοποιεί την ψήφο του για να εκφραστεί με συναισθηματικό, ιδεολογικό και ηθικό τρόπο. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν με βάση το ένστικτό τους και στη συνέχεια εκλογικεύουν, συνειδητά ή όχι, την επιλογή τους. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να εκμεταλλευθεί η Κάμαλα Χάρις.

Από τη στιγμή που η αντιπρόεδρος έγινε υποψήφια του κόμματός της, έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία που στηρίζεται λιγότερο στην ουσία και περισσότερο στο συναίσθημα. Αντίθετα με αυτό που έκανε η Χίλαρι Κλίντον το 2016, η Χάρις δεν δίνει εκτενείς συνεντεύξεις ούτε συνεντεύξεις Τύπου, όπου θα ήταν υποχρεωμένη να αναλύσει τις απόψεις της για διάφορα θέματα. Προτιμά να παρουσιάζεται στον αμερικανικό λαό ως ένα δυναμικό, ζεστό, αστείο και αισιόδοξο άτομο. Και προς το παρόν βγαίνει κερδισμένη.

Ο υποψήφιος του κόμματος για την αντιπροεδρία ακολουθεί την ίδια συνταγή. Η πρακτική επιλογή θα ήταν ο Τζος Σαπίρο, ο ευφυής, αποτελεσματικός και δημοφιλής κυβερνήτης της κρίσιμης πολιτείας με τις περισσότερες εκλεκτορικές ψήφους. Όμως η Χάρις διάλεξε τον κυβερνήτη μιας πιο «Δημοκρατικής» πολιτείας: ο Τιμ Γουόλς είναι ένας καλόκαρδος άνθρωπος που μας θυμίζει ότι η Συναισθηματική Ευφυΐα είναι εξίσου σημαντική με την Πνευματική Ευφυΐα.

Η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική. Μέχρι τώρα, ο Ντόναλντ Τραμπ και οι Ρεπουμπλικανοί έπαιζαν με μεγάλη επιδεξιότητα το παιχνίδι των συγκινήσεων, δίνοντας έμφαση στην ισχύ και προκαλώντας τον φόβο. Αυτό που κυριαρχεί όμως τώρα είναι η αίσθηση της «χαράς» που καλλιεργεί το επιτελείο της Κάμαλα Χάρις.

Yπάρχει όμως και μια άλλη εξέλιξη. Σε κάθε προεδρική εκλογή τις τρεις τελευταίες δεκαετίες μέχρι το 2020, οι Δημοκρατικοί έδιναν το χρίσμα σε κάποιον που είχε πτυχίο από το Χάρβαρντ ή το Γέιλ. Τώρα, η Χάρις και ο Γουόλς συνεχίζουν την απομάκρυνση από το Ivy League που είχαν ξεκινήσει ο Μπάιντεν και η Χάρις. Και αυτό δείχνει να λειτουργεί.

Βέβαια, η Αμερική παραμένει διχασμένη. Από το 2000 μέχρι σήμερα, και με εξαίρεση τις νίκες του Ομπάμα, οι προεδρικές αναμετρήσεις κρίνονται με μικρή διαφορά. Είναι λοιπόν πιθανό ότι και η αναμέτρηση του Νοεμβρίου θα κριθεί για λίγες εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους στην Πενσιλβάνια, το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν, την Αριζόνα, την Τζόρτζια, τη Βόρεια Καρολίνα και τη Νεβάδα.

Για να επικρατήσει, η Χάρις θα πρέπει να αρχίσει να γεμίζει και τα κενά που αφορούν την ουσία της πολιτικής της. Το μεγαλύτερο ατού των Δημοκρατικών είναι το ζήτημα των αμβλώσεων και εκεί η Χάρις έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους είναι η μετανάστευση, ένα ζήτημα που συσπειρώνει τους Ρεπουμπλικανούς, αλλά και μερικούς ανεξάρτητους. Όμως ο Τραμπ έκανε ένα δώρο στους Δημοκρατικούς, υποχρεώνοντας τους Ρεπουμπλικανούς να εγκαταλείψουν ένα νομοσχέδιο που ήταν δική τους σύλληψη. Ενώ οι Δημοκρατικοί θα ήταν λοιπόν αναγκασμένοι να υπερασπιστούν τη θέση τους για την κατάρρευση του μηχανισμού αιτήσεων ασύλου, τώρα μπορούν να λένε ότι, αντίθετα με τον Τραμπ, υποστήριξαν ένα διακομματικό νομοσχέδιο που θα επέβαλλε τη σκληρή γραμμή στα σύνορα.

Θα φέρει αποτελέσματα η στρατηγική της Χάρις; Είναι ακόμη νωρίς. Η Χάρις έχει πολλά ευάλωτα σημεία. Έχει διαλέξει όμως να ακολουθήσει έναν ανορθόδοξο δρόμο που μπορεί τον Νοέμβριο να της δώσει τη νίκη.

• O Φαρίντ Ζακάρια είναι αρθρογράφος της Washington Post

The post Ο ανορθόδοξος δρόμος της Κάμαλα Χάρις appeared first on OnAlert.

H διείσδυση της Ουκρανίας σε ρωσικό έδαφος στην περιοχή του Κουρσκ κατέλαβε τη Μόσχα εξ απήνης. Αιφνιδίασε όμως και τους δυτικούς υποστηρικτές του Κιέβου, ακόμη και στην Ουάσινγκτον.

Όταν ξεκίνησε, την περασμένη Τρίτη, έμοιαζε με άλλη μια θορυβώδη επίδειξη πυγμής από κάποια ρωσική αντικαθεστωτική πολιτοφυλακή. Την Πέμπτη ήταν πλέον φανερό ότι το Κίεβο προσπαθούσε να εξαπολύσει μια στρατηγική αντεπίθεση.

Το προσωπικό αποτύπωμα του προέδρου Ζελένσκι είναι εμφανές. Ήταν κοινό μυστικό τους τελευταίους μήνες στο Κίεβο ότι ο πρόεδρος πίεζε τους διοικητές του στρατού να εξαπολύσουν μια θερινή επίθεση.

Με δεδομένα τα προβλήματα της Ουκρανίας τόσο σε προσωπικό όσο και σε πόρους, οι διοικητές δίσταζαν. Ο Ζελένσκι όμως αδημονεί να αντιστρέψει το αφήγημα ότι η Ουκρανία χάνει την πόλεμο. Οι επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα και στην Κριμαία δεν αποσπούν την απαιτούμενη προσοχή όταν ο στρατός υποχωρεί από όλο και περισσότερα εδάφη στην ανατολική Ουκρανία.

Η στρατηγική στρατιωτική επιλογή του Ζελένσκι είναι έτσι γενναία και ριψοκίνδυνη. Γενναία, επειδή η Μόσχα δεν έχει δεχθεί εισβολή στο έδαφός της από το 1941. Οι εικόνες από το Κουρσκ σοκάρουν τη ρωσική κοινή γνώμη και το Κρεμλίνο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή, οι Ουκρανοί προκαλούν και τους δυτικούς ηγέτες, καθώς χρησιμοποιούν νατοϊκό υλικό στο εσωτερικό της Ρωσίας. Αν ζητούσαν άδεια, δεν θα την έπαιρναν. Κι έτσι δεν ζήτησαν.

Η επιλογή του Ζελένσκι είναι και ριψοκίνδυνη, επειδή η Μόσχα θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να αποκρούσει αυτή τη διείσδυση. Ο στόχος της είναι και πολιτικός (να δείξει στη Μόσχα και τον υπόλοιπο κόσμο ότι η Ρωσία δεν είναι άτρωτη) και στρατιωτικός (να αποσπάσει ρωσικές δυνάμεις από άλλα μέτωπα). Απώτερος στόχος της είναι να καταληφθεί το πυρηνικό εργοστάσιο, σε αντίποινα για την καταστροφική κατοχή των Ρώσων στο εργοστάσιο της Ζαπορίζια το 2022. Όλοι αυτοί οι στόχοι θα εξαρτηθούν όμως από το πόσο θα μπορέσουν να παραμείνουν οι Ουκρανοί στον θύλακα του Κουρσκ.

Οι ενδείξεις είναι ότι το Κίεβο βλέπει σοβαρά το ζήτημα. Δεν πρόκειται για μια εισβολή με στόχο να ολοκληρωθεί σε 72 ώρες. Ο αριθμός των ανδρών που εμπλέκονται στην επιχείρηση υπολογίζεται σε 6.000 με 10.000. Είχε προηγηθεί μια εντυπωσιακή ηλεκτρονική επίθεση που «τύφλωσε» τα μεθοριακά αμυντικά συστήματα των Ρώσων και εξουδετέρωσε τη δύναμη των drones.

O ουκρανικός στρατός προτίθεται να παραμείνει στον θύλακα, ενδεχομένως μάλιστα και να ενισχυθεί. Η δύναμη των Ρώσων στα βόρεια σύνορα υπολογίζεται σε 50.000 άνδρες, οι περισσότεροι όμως βρίσκονται στο Μπέλγκοροντ ώστε να είναι πρόθυμοι να συνδράμουν στη ρωσική επίθεση στο Βοβτσάνσκ. Το Κίεβο είναι διατεθειμένο να θυσιάσει και στρατιώτες και εξοπλισμό, κάτι που δεν αρέσει στους επικριτές του Ζελένσκι.

Αντίθετα με την αμερικανική απόβαση στο Ιντσον το 1950, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας, η αντεπίθεση στο Κουρσκ μόνο περιορισμένα αποτελέσματα μπορεί να έχει – και σίγουρα δεν μπορεί να καθορίσει την έκβαση του πολέμου. Η στρατιωτική της επιτυχία θα κριθεί από το κόστος που θα καταβάλει η Μόσχα για να ανακτήσει τα χαμένα της εδάφη. Η πολιτική της επιτυχία θα κριθεί από το αν θα προκαλέσει πραγματικές αμφιβολίες στον κύκλο του Πούτιν για το ανθρώπινο κόστος του πολέμου.

Οι πολιτικοί ηγέτες, συχνά χωρίς στρατιωτική εμπειρία, είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν μεγάλες στρατηγικές αποφάσεις και οι στρατιωτικοί διοικητές κάνουν ό,τι μπορούν για να τις εφαρμόσουν. Όταν ο Ζελένσκι εμφανίστηκε σε έναν δρόμο του Κιέβου λίγες ώρες μετά τη ρωσική εισβολή και δήλωσε πως ο ίδιος δεν θα φύγει από τη χώρα και η Ουκρανία θα αντισταθεί, έλαβε τη μεγαλύτερη στρατηγική απόφαση της ζωής του. Την περασμένη εβδομάδα έλαβε τη δεύτερη μεγαλύτερη – και πιθανότατα την πιο ριψοκίνδυνη.

• O Μάικλ Κλαρκ είναι επισκέπτης καθηγητής αμυντικών σπουδών στο King’s College του Λονδίνου

Πηγή: The Sunday Times

The post Κουρσκ: Η πιο ριψοκίνδυνη απόφαση του Ζελένσκι appeared first on OnAlert.

O κυβερνήτης της Μινεσότα Τιμ Γουολς δεν συμπεριλαμβανόταν σε κανένα εκλογικό στοίχημα μέχρι πριν από δύο εβδομάδες. Επιπλέον, έξω από την πολιτεία του ήταν σχετικά άγνωστος, κι ας υπηρετεί στο αμερικανικό Κογκρέσο εδώ και 12 χρόνια. Όμως μια τηλεοπτική του εμφάνιση, και ένας χαρακτηρισμός που μετατράπηκε σε θέμα της προεκλογικής εκστρατείας, ήταν αρκετά για να έρθει στο προσκήνιο αυτός ο 60χρονος πρώην καθηγητής και τελικά να επιλεγεί από την Κάμαλα Χάρις ως υποψήφιος για την αντιπροεδρία.

Ο Γουολς δεν φανταζόταν την τροπή που θα έπαιρνε η ζωή του όταν σχολίασε στην τηλεόραση ότι «είναι αλήθεια, άνθρωποι σαν τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Τζέι Ντι Βανς είναι αλλόκοτοι (weird)». Ο χαρακτηρισμός έπιασε. Μέσα σε λίγες ώρες, ήταν σε όλα τα social media και τον χρησιμοποιούσαν αναλυτές, κομματικοί αξιωματούχοι και σύμβουλοι της Χάρις. Ο κυβερνήτης, που δείχνει μεγαλύτερος από τα χρόνια του, είχε πλέον μετατραπεί σε πολιτικό αστέρι των μίντια και άτυπο εκπρόσωπο της εκστρατείας της αντιπροέδρου. Και δίνει την ευκαιρία στους Δημοκρατικούς να επικεντρωθούν λιγότερο στους κινδύνους που έχει η επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία και περισσότερο στις προόδους που θα σημειωθούν αν κερδίσουν τις εκλογές.

Χιούμορ και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των πεπραγμένων των Δημοκρατικών έχουν και άλλοι που εμφανίζονταν ως υποψήφιοι για την αντιπροεδρία, όπως ο κυβερνήτης της Πενσιλβάνια Τζος Σαπίρο και ο υπουργός Μεταφορών Πιτ Μπούτιτζετζ. Η ιδιαιτερότητα του Γουολς είναι το βιογραφικό του. Αντίθετα με τον Σαπίρο ή τον κυβερνήτη της Αριζόνα Μαρκ Κέλι, δεν προέρχεται από μια πολιτεία για την οποία πρέπει να αγωνιστούν σκληρά οι Δημοκρατικοί – η Μινεσότα είναι μάλλον δική τους. Είναι όμως βετεράνος της Εθνοφρουράς, κάτι που του έχει εξασφαλίσει τον σεβασμό τόσο του Πενταγώνου όσο και των «γερακιών» του στρατού απ’όλο το ιδεολογικό φάσμα.

Επιπλέον, έχει ρίζες στις μεσοδυτικές πολιτείες που τον συνδέουν με τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών, ενώ έχει στηρίξει και διάφορες προοδευτικές υποθέσεις. Είναι δηλαδή τελείως διαφορετικός από τον ανταγωνιστή του για την αντιπροεδρία, τον Τζέι Ντι Βανς. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι η προτίμησή τους σε ένα διαιτητικό αναψυκτικό.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες ημέρες η μεγαλύτερη στήριξη προς το πρόσωπό του προήλθε από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος. «Ελπίζω η αντιπρόεδρος να επιλέξει για Νο 2 κάποιον που μπορεί να τα βάλει με τα συντεχνιακά συμφέροντα», δήλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο πρώην υποψήφιος Μπέρνι Σάντερς. «Πιστεύω ότι ο Τιμ Γουολς ανταποκρίνεται σε αυτόν τον ρόλο».

Ο Γουολς στηρίζεται και από τα συνδικάτα, που θεωρούν ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων. Υπέρ του έχουν εκφραστεί επίσης πολλοί συνάδελφοί του στο Καπιτώλιο. «Δεν υπάρχει τίποτα ψεύτικο σ’αυτόν, λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους», δήλωνε πρόσφατα ο Δημοκρατικός βουλευτής της Μινεσότα Τζμ ΜακΓκόβερν.

Ο Γουολς ασχολήθηκε σχετικά αργά με την πολιτική. Γεννημένος στη Νεμπράσκα, σπούδασε Θετικές Επιστήμες και ξεκίνησε καριέρα στην εκπαίδευση. Το 1989 δίδασκε αγγλικά στην Κίνα, όπου έμαθε και τη γλώσσα. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, δίδαξε πρώτα στη Νεμπράσκα, όπου γνώρισε τη γυναίκα του Γκουεν, με την οποία έκανε δύο παιδιά με τεχνητή γονιμοποίηση. Παντρεύτηκαν το 1994 και δύο χρόνια αργότερα μετακόμισαν στη Μινεσότα, απ’όπου καταγόταν εκείνη. Ο Γουολς έγινε ιδιαίτερα αγαπητός ως καθηγητής, ενώ παράλληλα προπονούσε και την ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου, οδηγώντας την στον τίτλο του πρωταθλητή της πολιτείας.

Στην πολιτική ανακατεύτηκε το 2006, οπότε και κέρδισε απροσδόκητα μια έδρα στο Κογκρέσο που θεωρούνταν Ρεπουμπλικανική. Το 2018 εξελέγη κυβερνήτης και επανεξελέγη το 2022. Σήμερα είναι πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικών Κυβερνητών. Επί της θητείας του ψηφίστηκαν πολλά προοδευτικά μέτρα, μεταξύ των οποίων η νομιμοποίηση της χρήσης μαριχουάνας, η προστασία του δικαιώματος στην άμβλωση και τα δωρεάν γεύματα στα σχολεία.

(*) Η Macarena Vidal Liu είναι αρθρογράφος της El Pais

Πηγή: El Pais / ΑΠΕ-ΜΠΕ

Φωτο: Reuters

The post Η απροσδόκητη επιλογή του Τιμ Γουολς appeared first on OnAlert.

Η διεθνής κοινότητα φοβάται πως δεκαετίες εχθρότητας ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν μπορεί να μετατραπούν σε ολοκληρωτικό πόλεμο, καθώς ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει την επίθεσή του στη Γάζα μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου εναντίον του Ισραήλ που εξαπέλυσε η παλαιστινιακή ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς, η οποία υποστηρίζεται από την Τεχεράνη.

Σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους τους οποίους επικαλούνται πολλά αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα, οι εκρήξεις κοντά σε στρατιωτική βάση στην Καχτζαβαρεστάν, στο κέντρο της χώρας, έχουν σχέση με μια ισραηλινή επίθεση εναντίον του Ιράν σε αντίποινα για τα ιρανικά πλήγματα το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Αυτές οι νέες εξελίξεις σημειώνονται, καθώς το Ισραήλ είχε απειλήσει να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του εδάφους του και παρά τις προειδοποιήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, του πιο πιστού συμμάχου του. Η Τεχεράνη φαινόταν ωστόσο σήμερα να μετριάζει την κατάσταση, κάνοντας λόγο για μια επίθεση χωρίς πυραύλους και πυρηνικές εγκαταστάσεις σε ασφάλεια.

«Μοιάζει να είμαστε σε μια στιγμή όπου οι δύο πλευρές επιδιώκουν να βγουν από τον τρέχοντα κύκλο κλιμάκωσης, με το Ισραήλ να εξαπολύει μια πολύ περιορισμένη επίθεση προκειμένου να δείξει ότι απαντά στα ιρανικά πλήγματα και την Τεχεράνη να υποβαθμίζει γρήγορα το συμβάν ώστε να μην είναι υποχρεωμένη να απαντήσει», εκτιμά ο Ζιλιέν Μπαρνς-Ντέισι του European Council on Foreign Relations.

Ο Χάσνι Αμπίντι, του Study and Research Centre for the Arab and Mediterranean World με έδρα τη Γενεύη, υπογραμμίζει από την πλευρά του τη σχεδόν απόλυτη «συμμετρία» των επιθέσεων του Ιράν και του Ισραήλ, κάτι που μπορεί να τα οδηγήσει να εκτιμήσουν ότι μπορούν να μείνουν εκεί. «Το ισραηλινό πλήγμα χτύπησε μια αεροπορική βάση που είχε χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα για την εκτόξευση πυραύλων και drones εναντίον του Ισραήλ» την περασμένη εβδομάδα, λέει. Και «οι Ισραηλινοί φρόντισαν να μην αγγίξουν σημαντικές πυρηνικές θέσεις που βρίσκονται στην ίδια επαρχία, στο Ισφαχάν».

Μια κατάσταση ώστε να κατευναστεί η Τεχεράνη, η οποία δεν έχει «κανένα συμφέρον να διαρκέσει αυτή η κρίση», επειδή η ύψιστη προτεραιότητά της είναι να συνεχίσει το πυρηνικό πρόγραμμά της, όρος επιβίωσης του καθεστώτος, εκτιμά ο ειδικός στη Μέση Ανατολή. Στην επίθεσή του κατά του Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο, το Ιράν μπόρεσε εξάλλου να μετρήσει «την ικανότητα του Ισραήλ στον τομέα της αεροπορικής άμυνας» καθώς την «χωρίς προηγούμενο» κινητοποίηση των Ηνωμένων Πολιτειών, του δυτικού στρατοπέδου ευρύτερα στο οποίο εντάχθηκε η Ιορδανία, σημειώνει.

Το Ιράν εξαπέλυσε περισσότερα από 350 βλήματα, πυραύλους και drones, προς την κατεύθυνση του Ισραήλ, το σύνολο σχεδόν των οποίων αναχαιτίστηκε. Παρά τα αντικειμενικά στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της αποκλιμάκωσης, οι ειδικοί παραμένουν ιδιαίτερα συγκρατημένοι, λόγω της αβεβαιότητας που περιβάλλει τους σκοπούς του Ισραήλ.

«Για μένα, το Ισραήλ είναι σε μια λογική κλιμάκωσης και καθόλου σε μια λογική αποκλιμάκωσης», εκτιμά η Ανιές Λεβαλουά του Institut de recherche et d’études sur la Méditerranée et le Moyen-Orient. «Η επίθεση στο Ιράν είναι ένας τρόπος να έχει πολύ περισσότερη υποστήριξη από ό,τι στην υπόθεση της Γάζας», λέει, αναφερόμενη στο ότι οι αραβικές χώρες θεωρούν πως η Τεχεράνη και το πυρηνικό πρόγραμμά της είναι από μόνα τους παράγοντας περιφερειακής αποσταθεροποίησης.

Οι Ισραηλινοί επέλεξαν ωστόσο να απαντήσουν στην επίθεση της Τεχεράνης χωρίς να λάβουν υπόψη τις προειδοποιήσεις της Ουάσινγκτον, παρατηρεί, υπογραμμίζοντας τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος είναι μάλλον απρόσβλητος στις πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. «Υπάρχει το προφανές και λογικό, όμως επί του πεδίου, έχουμε έναν παίκτη (…) ο οποίος παίρνει αποφάσεις που μοιάζουν να πηγαίνουν αντίθετα στα συμφέροντα του Ισραήλ», παρατηρεί η Ανιές Λεβαλουά.

Το Ισραήλ ενέτεινε εξάλλου τις επιδρομές του στον νότιο Λίβανο εναντίον της λιβανικής Χεζμπολάχ, που υποστηρίζεται από την Τεχεράνη, κάτι που μπορεί να ωθήσει την τελευταία να «καθαρίσει» την ντροπή του Ιράν», του οποίου το Ισραήλ έχει σκοτώσει τελευταία αρκετούς αξιωματούχους. «Η περιφερειακή κατάσταση στο σύνολό της παραμένει εξαιρετικά πυρετώδης με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτές τις δύο χώρες να είναι πιο άμεση από ποτέ», λέει ο Ζιλιέν Μπαρνς-Ντέισι.

Σε ένα λιγότερο απαισιόδοξο σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως μπόρεσαν να δεχθούν πως το Ισραήλ θα ανταπέδιδε με αντάλλαγμα να μείνει εκεί, λέει η Ανιές Λαβαλουά. Επειδή, σημειώνει, «οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι» για τις ΗΠΑ, τις χώρες του Κόλπου και για το ίδιο το Ισραήλ.

Με πληροφορίες από: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες Reuters

The post Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ισραήλ ; Τι εκτιμούν αναλυτές για την ένταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή appeared first on OnAlert.

Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Στέφανος Κασσελάκης λίγο πριν καταταγεί για να εκπληρώσει την εικοσαήμερη στρατιωτική του θητεία, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δήλωσε: «..είναι τιμή μου να βρίσκομαι εδώ για να υπηρετήσω την πατρίδα μου..».

Είναι θετικό που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ νιώθει περηφάνεια σχετικά με την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας αν αναλογιστούμε ότι κατά τη διάρκεια του 1ου συνεδρίου της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ τον Απρίλιο του 2017, οι θέσεις που διατυπώθηκαν για τη στρατιωτική θητεία ήταν ότι:

«Ο Στρατός ανήκει στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και παράλληλα λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός, εγχαράσσοντας όψεις της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως η πειθάρχηση, η υπακοή, ο εθνικισμός, ενώ συντελεί στη διαμόρφωση της ταυτότητας των νέων».

Να επισημάνουμε επίσης ότι σε συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Κασσελάκης ανέφερε ότι στις Μονάδες Α’ Γραμμής του Στρατού θα πρέπει να υπηρετούν επαγγελματίες στρατιωτικοί και στις Μονάδες εσωτερικού να πραγματοποιείται κοινωνική θητεία μικρής διάρκειας.

Θα πρέπει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να ενημερωθεί ότι ένας βασικός πυλώνας της πολεμικής μας προπαρασκευής είναι η εφεδρεία. Αμιγώς επαγγελματικός στρατός σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει εκπαίδευση για οπλίτες θητείας, άρα δεν θα υφίσταται εφεδρεία. Στα αρνητικά να συνυπολογιστεί και το κόστος, καθόσον το να συντηρείς έναν αμιγώς επαγγελματικό στρατό είναι ιδιαίτερα δαπανηρό.

Η έννοια της κοινωνικής θητείας συνδέεται με την αντίρρηση συνείδησης και την υποχρέωση στράτευσης. Σχετικά με ολιγοήμερη θητεία του κ Κασσελάκη ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε από τα Μ.Μ.Ε. για το βίντεο που ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν καταταγεί, αν θα έχει ειδική μεταχείριση στο στρατόπεδο και γενικότερα στις συνθήκες διαβίωσης του.

Θα ήταν όμως σκόπιμο αντί για τα προαναφερόμενα να υπάρξει προβληματισμός αναφορικά με το τι εξυπηρετεί η διάρκεια θητείας των είκοσι ημερών και τι μηνύματα στέλνει στους νέους που δεν έχουν καταταγεί ακόμα στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων.

Κάθε χρόνο ένας αριθμός περίπου 10.000 έως 12.000 νέοι απαλλάσσονται από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις για λόγους υγείας ή ανυποταξίας. Δηλαδή η δύναμη μιας Μεραρχίας πλήρους πολεμικής συνθέσεως. Διερωτάται κανείς, ένα τόσο μεγάλο ποσοστό της ελληνικής νεολαίας είναι ανάπηροι και ανίκανοι για στράτευση;

Προφανώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά κάποιοι σκέφτονται με δεδομένο τα μηνύματα που λαμβάνουν όπως προαναφέρθηκε: «γιατί να πάω στο Στρατό αν βρω τρόπο να το αποφύγω;» Ενδιαφέρον έχει το πως αντιμετώπιζαν στην Αρχαία Σπάρτη αυτούς που αρνούνταν τη στράτευση ή δείλιαζαν κατά τη διάρκεια της μάχης. Τους αποκαλούσαν σκωπτικά «Τρέσαντες», δηλαδή αυτοί που  τρέμουν από φόβο. Έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα, και ήταν στόχος κοινωνικής περιφρόνησης.

Στη σύγχρονη Ελλάδα οι αντιρρησίες συνείδησης που αρνούνται να υπηρετήσουν το διαφημίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διορίζονται σύμβουλοι πολιτικών αρχηγών. Παράλληλα με τα προαναφερόμενα το ΥΠΕΘΑ έχει εξαγγείλει για τη στρατιωτική θητεία την υιοθέτηση του «φινλανδικού μοντέλου» με παροχή δυνατότητας διαμόρφωσης ενός ακαδημαϊκού προφίλ από τους στρατεύσιμους, χωρίς όμως να αποφασίζεται η αύξηση της θητείας που είναι αναντίρρητη ανάγκη για το Στρατό Ξηράς.

Να επισημάνουμε ότι τo πρόβλημα της χαμηλής στελέχωσης των μονάδων του Στρατού Ξηράς που οφείλεται στη μικρή διάρκεια θητείας, σε συνδυασμό με μια σειρά προβλημάτων επηρεάζουν την εκπαίδευση και φαλκιδεύουν το αξιόμαχο των Μονάδων του Στρατού Ξηράς. Η διεξαγωγή της εκπαίδευσης χαρακτηρίζεται από συμβατισμούς που οφείλονται κυρίως στην απασχόληση του ήδη μειωμένου προσωπικού για ανάγκες ασφαλείας και λειτουργικών αναγκών.

Οι ασκούμενοι Διοικητές τμημάτων δοκιμάζονται σε συνθήκες που απέχουν πολύ από αυτές που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σε συνθήκες μάχης. Ο μικρός χρόνος διάρκειας θητείας των οπλιτών και η ανάθεση σ΄ αυτούς πολλαπλών καθηκόντων έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ανεκπαίδευτης εφεδρείας. Είναι σκόπιμο να γίνει κατανοητό ότι η διάρκεια της θητείας καθορίζεται σε σχέση με τις υπηρεσιακές – επιχειρησιακές ανάγκες και σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να εντάσσεται σε οποιεσδήποτε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Φωτογραφίες Eurokinissi

The post Λάμπρος Τζούμης στο OnAlert: Τα «μηνύματα»» από τη θητεία Κασσελάκη, οι τηλεοπτικές εμφανίσεις και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες appeared first on OnAlert.

Στα πάνω από 24 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία στη Ρωσία, οι δυτικοί ηγέτες συχνά πίστευαν πως είχαν καταλάβει τη στρατηγική του Βλάντιμιρ Πούτιν και είχαν υπερασπιστεί τη θέση της Μόσχας ως διεθνούς εταίρου.

Η προσέγγιση αυτή διαλύθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Τους πρώτους μήνες της σύγκρουσης, ο ρωσικός στρατός απέτυχε βέβαια να καταλάβει τις κύριες ουκρανικές πόλεις μ’ αυτό που υπολόγιζε ότι θα ήταν μια επίθεση αστραπή.

Όμως ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου επιδεικνύει σήμερα αυξανόμενη ικανοποίηση, φθάνοντας μέχρι το σημείο να διαβεβαιώσει στις αρχές Φεβρουαρίου πως μια στρατηγική ήττα της Ρωσίας είναι «εξ ορισμού αδύνατη».

Τα στρατεύματά του εξουδετέρωσαν αυτό το καλοκαίρι μια ουκρανική αντεπίθεση και μεγάλα τμήματα εδάφους στη νότια και την ανατολική Ουκρανία παραμένουν στα χέρια της Ρωσίας, όπως και η χερσόνησος της Κριμαίας που προσαρτήθηκε το 2014. Την περασμένη εβδομάδα η Μόσχα πέτυχε εξάλλου μια συμβολική νίκη καταλαμβάνοντας την πόλη Αβντιίβκα στο Ντονμπάς.

Ζωτικής σημασίας υποστήριξη προς την Ουκρανία 

Απέναντί του, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν παύουν να επαναλαμβάνουν ότι δεν θέλουν να δουν τη Ρωσία να κερδίζει στην Ουκρανία.

«Ο πρόεδρος Πούτιν είναι πεπεισμένος ότι μπορεί να αντέξει περισσότερο από τη Δύση. Έγκειται συνεπώς σ’ εμάς να επιδείξουμε αποφασιστικότητα για να του αποδείξουμε πως έχει λάθος», σχολίαζε πρόσφατα ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος ζητώντας να μην κατονομασθεί.

Όμως η κατάσταση είναι σκοτεινή στο φιλοουκρανικό στρατόπεδο, που υπονομεύεται από τις διαιρέσεις και δεν μπορεί να κρατήσει τις υποσχέσεις του για αρωγή προς το Κίεβο.

Αλλά μόνο μια αυξημένη υποστήριξη σε μια Ουκρανία, που σύντομα θα αντιμετωπίζει ελλείψεις πυρομαχικών, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, εκτιμούν αναλυτές. Όμως αυτό δεν είναι εγγυημένο, τη στιγμή που οι Αμερικανοί κοινοβουλευτικοί συγκρούονται πάνω σ’ ένα νέο πρόγραμμα αρωγής και όπου το ενδεχόμενο να επιστρέψει ο Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο ανησυχεί τους Ευρωπαίους. Οι τελευταίες επιθέσεις αυτού του τελευταίου εναντίον των κακοπληρωτών στο ΝΑΤΟ προοιωνίζονται τα χειρότερα για την αλληλεγγύη του με τα μέλη της Συμμαχίας απέναντι σε ενδεχόμενη ρωσική επίθεση.

Η Μόσχα και το Κίεβο «κάνουν αγώνα δρόμου για να ανοικοδομήσουν τις αμυντικές ικανότητές τους. Αν τα δυτικά κεφάλαια δεν αποδεσμευθούν, αν η Ρωσία πάρει το πλεονέκτημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα έχει τη δυνατότητα να κάνει νέες προόδους», εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο η Αντρέα Κένταλ Τέιλορ, ερευνήτρια στο Center for New American Security, που έχει την έδρα του στην Ουάσινγκτον.

«Η δυναμική έχει αλλάξει», εκτιμά αυτή η αναλύτρια, υπογραμμίζοντας ότι «από τη σκοπιά του Πούτιν, το 2024 είναι μια κρίσιμη χρονιά».

Ρωσικό «παράθυρο ευκαιρίας»

Η Ουκρανία επίσης ανησυχεί για μια ενδεχόμενη δεύτερη προεδρική θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος διαβεβαίωσε πέρυσι πως θέλει «να διευθετήσει αυτό τον πόλεμο μέσα σε 24 ώρες», αν επανεκλεγεί. Τα κόμματα της άκρας δεξιάς, πιο ήπια έναντι της Ρωσίας, βρίσκονται εξάλλου σε άνοδο στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Το έτος 2024 αντιπροσωπεύει κατά συνέπεια για τον Βλαντίμιρ Πούτιν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για να επωφεληθεί από τις αδυναμίες της Δύσης, αναλύει η Τατιάνα Στανόβαγια, ιδρύτρια του γραφείου συμβούλων R. Politik.

Ο Ρώσος ηγέτης στοιχηματίζει κυρίως σε «ένα προσωρινό περιορισμό της δυτικής στρατιωτικής υποστήριξης, καθώς η παραγωγή πυρομαχικών δεν πρόκειται να επιταχυνθεί παρά στις αρχές του 2025», γράφει στο λογαριασμό της στην πλατφόρμα Telegram.

Οι Δυτικοί, από την πλευρά τους, στοιχηματίζουν στις εσωτερικές αδυναμίες της Ρωσίας, σε μια οικονομία επιβαρυμένη από τον πόλεμο, μια δημογραφία που φθίνει, τις πρώτες ενδείξεις κόπωσης της ρωσικής κοινής γνώμης από τη σύγκρουση και την έκταση των ανθρώπινων απωλειών, τις οποίες δυτικές πηγές υπολογίζουν σε 350.000 νεκρούς ή τραυματίες από τη ρωσική πλευρά.

«Η διατήρηση της εσωτερικής σταθερότητας απορροφά μεγάλο μέρος των προσπαθειών του Πούτιν», επισημαίνει η Νταρά Μασικό, ερευνήτρια του Ιδρύματος Κάρνεγκι για τη Διεθνή Ειρήνη, η οποία βλέπει μια «υπερβολική πεποίθηση» στον τόνο που χρησιμοποιούν τώρα οι Ρώσοι αξιωματούχοι.

Όμως χωρίς μια σημαντική δυτική υποστήριξη, «δεν ξέρω σε ποιά διαπραγματευτική θέση θα βρεθούν οι Ουκρανοί. Αυτό θα ήταν τρομερό», τονίζει.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP

The post Ουκρανία – Δύο χρόνια από την ρωσική εισβολή: Ο Πούτιν οδεύει άραγε προς τη νίκη; appeared first on OnAlert.

Η έκδοση για το 2024 της έκθεσης για τη Στρατιωτική Ισορροπία που συντάσσει το IISS, με έδρα το Λονδίνο, υπογραμμίζει ότι ο κόσμος εισήλθε πέρυσι σε «ένα ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον ασφαλείας», αναφερόμενη στη νίκη του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ ή ακόμη και τα πραξικοπήματα στον Νίγηρα και την Γκαμπόν, και εκτιμώντας ότι αυτή η τάση θα διαρκέσει.

«Η τρέχουσα κατάσταση σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική ασφάλεια προμηνύει ότι θα πρόκειται πιθανόν για μια πιο επικίνδυνη δεκαετία, που θα χαρακτηριστεί από σημαντική προσφυγή από κάποιους στη στρατιωτική ισχύ προκειμένου να πετύχουν τις επιδιώξεις τους (…) καθώς και από την επιθυμία των δημοκρατιών που μοιράζονται τις ίδιες αξίες να ενισχύσουν τους διμερείς και πολυμερείς δεσμούς στον τομέα της άμυνας σε απάντηση σε αυτή την κατάσταση», σημειώνει η έκθεση.

Χιλιάδες ρωσικά τανκς έχουν καταστραφεί

Περίπου δύο χρόνια μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το IISS εκτιμά ότι ο ρωσικός στρατός έχει χάσει περίπου 3.000 άρματα μάχης, δηλαδή σχεδόν το σύνολο των επιχειρησιακών αποθεμάτων που διέθετε τον Φεβρουάριο του 2022. Έκτοτε αντισταθμίζει τις απώλειές της χρησιμοποιώντας κυρίως τα αποθέματά της σε οχήματα τα οποία δεν ήταν λειτουργικά τότε, αναγκαζόμενη να προτιμήσει την ποσότητα εις βάρος της ποιότητας.

Το Κίεβο αντιθέτως προς το παρόν αντισταθμίζει τις απώλειές του σε εξοπλισμό χάρη στη δυτική βοήθεια, κερδίζοντας μάλιστα σε ποιότητα. Ο ουκρανικός στρατός επίσης επιδεικνύει «εφευρετικότητα», κυρίως στη Μαύρη Θάλασσα με τη χρήση θαλάσσιων drones.

Αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες

Συνολικά οι στρατιωτικές δαπάνες σε όλο τον κόσμο αυξήθηκαν κατά 9% πέρυσι, στα 2.200 δισεκ. δολάρια (2.000 δισεκ. ευρώ), κάτι πρωτοφανές, σύμφωνα με το IISS το οποίο αναμένει νέα αύξηση φέτος.

Το Ινστιτούτο εξηγεί κυρίως το φαινόμενο αυτό λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και των εντάσεων με την Κίνα. Σημειώνει ότι αφορά κυρίως τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ εκτός των ΗΠΑ.

Η έκθεση αυτή δημοσιεύεται την ώρα που ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ελπίζει να επανεκλεγεί τον Νοέμβριο, αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο η χώρα του να μην υπερασπίζεται τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ που δεν επενδύουν επαρκώς στην άμυνά τους, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις.

Σύμφωνα με το IISS, μόνο 10 από τις 31 χώρες του ΝΑΤΟ πετυχαίνουν τον στόχο που έχει θέσει η Συμμαχία να αφιερώνουν το 2% του ΑΕΠ τους στις στρατιωτικές δαπάνες, όμως 19 τις αύξησαν.

Η έκθεση αποκαλύπτει εξάλλου ότι η Ρωσία και η Κίνα πλέον αφιερώνουν περισσότερο από το 30% των δημόσιων δαπανών τους στον στρατιωτικό τομέα, ενώ οι Δυτικοί αυξάνουν «αργά» την παραγωγή τους σε πυραύλους και πυρομαχικά, έπειτα από μήνες υποεπενδύσεων.

Υπογραμμίζει ότι, εκτός από τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, παρατηρείται αύξηση του ενδιαφέροντος «για εξοπλισμό που είχε παραμεληθεί, όπως το πυροβολικό και η αντιαεροπορική άμυνα» καθώς και για τον εκσυγχρονισμό των πυρηνικών οπλοστασίων των ΗΠΑ και της Κίνας.

Κίνα και Ιράν επιβάλλονται

Το Πεκίνο συνεχίζει την πολιτική του εκσυγχρονισμού των στρατηγικών του δυνάμεων και μεταμορφώνει στον στρατό του σε μια δύναμη που θα είναι ικανή να επεμβαίνει μακριά από τα σύνορα της χώρας, οδηγώντας τους ανήσυχους γείτονές της στην ενίσχυση των αμυντικών συμμαχιών τους.

«Η Κίνα επιβάλλεται περισσότερο και όχι μόνο στην άμεση γειτονιά της», σημειώνει η έκθεση, αναφερόμενη στην πτήση κινεζικών μπαλονιών πάνω από τις ΗΠΑ, την ανάπτυξη πλοίων στον κόσμο ή τις διπλωματικές προσπάθειες που καταβάλλει το Πεκίνο για συγκρούσεις που μαίνονται μακριά από την περιοχή του.

Παράλληλα το IISS αποκαλύπτει ότι το Ιράν ασκεί αυξανόμενη επιρροή σε διάφορες εμπόλεμες περιοχές, με δύο παραδείγματα: την παροχή πυραύλων στους σιίτες αντάρτες Χούθι στην Υεμένη, οι επιθέσεις των οποίων στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν διαταράξει το παγκόσμιο εμπόριο, καθώς και την παροχή drones στη Ρωσία με τα οποία επιτίθεται στην Ουκρανία.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες αρχείου Reuters

The post IISS: Πόλεμος στο Ισραήλ, ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η ένταση με την Κίνα – «Η πιο επικίνδυνη δεκαετία για τον κόσμο» appeared first on OnAlert.

Υπό την αιγίδα της αποτυχούσας υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές του 2016 με αντίπαλο τον Τραμπ, το πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, όπου η Κλίντον διδάσκει πλέον διεθνείς σχέσεις, πραγματοποίησε χθες, Τετάρτη, ένα συμπόσιο για «το μέλλον της Ουκρανίας» έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια πολέμου με τη Ρωσία.

«Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για τη Δύση και για το ΝΑΤΟ», προειδοποίησε η πρώην επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας (2009-2013), το τέλος της θητείας της οποίας είχε συμπέσει με την έναρξη μιας επιδείνωσης των αμερικανορωσικών σχέσεων μετά την επανεκλογή το 2012 του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν.

Για την πρώην γερουσιαστή της Νέας Υόρκης, «ο τρόπος με τον οποίο εμείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιδράμε ή παραλείπουμε να αντιδράσουμε θα έχει ανυπολόγιστο αντίκτυπο στην παγκόσμια τάξη του 21ου αιώνα». Η Ουάσινγκτον είναι ο κύριος στρατιωτικός υποστηρικτής του Κιέβου, με 110 δισεκατομμύρια να έχουν ήδη αποδεσμευθεί από το Κογκρέσο, όμως η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη αποτυγχάνει εδώ και μήνες να ψηφίσει την αποδέσμευση νέων κεφαλαίων για την Ουκρανία.

Η επιρροή του Ντόναλντ Τραμπ

Εξαιτίας καβγάδων ανάμεσα στους αιρετούς του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, στο οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ ασκεί την επιρροή του, και ενός μπρα-ντε-φερ με τους Δημοκρατικούς του προέδρου Τζο Μπάιντεν, το Κογκρέσο ανέβαλε και πάλι για σήμερα την ψηφοφορία για τη χορήγηση βοήθειας προς το Κίεβο και προς τους ισραηλινούς συμμάχους.

Η Χίλαρι Κλίντον, η οποία υπήρξε μια υπουργός Εξωτερικών του Μπαράκ Ομπάμα (2009-2017) η οποία ευνοούσε τον επεμβατισμό των ΗΠΑ στο εξωτερικό, χαρακτήρισε «επαίσχυντο το γεγονός ότι η Ουκρανία συνεχίζει να χρησιμοποιείται από το Κογκρέσο για μικροπολιτική». Η ίδια ζήτησε «να μην μείνουν αναπάντητα η ρωσική επίθεση και τα βάσανα των Ουκρανών».

Αν αυτό δεν συμβεί, τόνισε η 76χρονη πρώην επικεφαλής των Δημοκρατικών, θα ήταν «δώρο για τον Βλαντίμιρ Πούτιν και πλήγμα στην παγκόσμια ηγεσία της Αμερικής για την ελευθερία και τη δημοκρατία». Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με την Κίμπερλι Μάρτεν, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο Κολέγιο Μπάρναρντ του Κολούμπια, ο πρόεδρος «Πούτιν (…) πιστεύει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα κερδίσει πιθανόν τις προσεχείς εκλογές και, όταν αυτό συμβεί, το ΝΑΤΟ θα καταρρεύσει».

Ο Ρεπουμπλικανός πρώην πρόεδρος (2017-2021) και επιχειρηματίας, πιθανός αντίπαλος για δεύτερη φορά του Τζο Μπάιντεν το Νοέμβριο, έχει φανεί διστακτικός και μερικές φορές εχθρικός σε ό,τι αφορά τη συνέχιση της αμερικανικής αρωγής προς την Ουκρανία και έχει μάλιστα απειλήσει να βγει από το ΝΑΤΟ, αν επιστρέψει στο Λευκό Οίκο.

Η Ουκρανία «θα χάσει» 

Όμως για την πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία, Μαρί Γιοβάνοβιτς, «αν δεν τους βοηθήσουμε, (οι Ουκρανοί) θα χάσουν (την υποστήριξη που έχουν) στην Ουάσινγκτον και θα χάσουν στο πεδίο της μάχης». Η Αμερικανίδα διπλωμάτης πιστεύει κι αυτή ότι «οι Ρώσοι υπολογίζουν σε μια νίκη του πρώην προέδρου Τραμπ», πράγμα που θα είχε ως συνέπεια «να μας βγάλει από το NATO». «Πρόκειται για μια πολύ, πολύ σκοτεινή προοπτική για την Ουκρανία, στην οποία θα εγκαταλείπαμε τους συμμάχους μας και θα βοηθήσουμε στην πράξη τους αντιπάλους μας».

Ο Ίαν Μπρέμερ, της ομάδας μελετών Eurasia και καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Κολούμπια, δεν βλέπει ωστόσο τη χώρα του «να εγκαταλείπει το NATO» σε περίπτωση που ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέψει στις 20 Ιανουαρίου 2025 στο Λευκό Οίκο. «Το ζήτημα θα είναι το επίπεδο της συνέργειας των ΗΠΑ» στην Ατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξήγησε ο ειδικός.

Πολύ περισσότερο που «τα λαϊκιστικά και ευρωσκεπτικιστικά κινήματα ενισχύονται, θα έχουν περισσότερη υποστήριξη στις ευρωεκλογές σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία και θα ευθυγραμμιστούν πιθανόν με τον Τραμπ», προέβλεψε ο Μπρέμερ. Από την πλευρά της, η πρεσβευτής της Ουκρανίας στις ΗΠΑ, Οξάνα Μαρκάροβα, επανέλαβε ότι η χώρα της, υποψήφια για ένταξη στο NATO και στην ΕΕ, θέλει «να είναι ευρωπαϊκή» και βλέπει τον εαυτό της «μέσα στη διατλαντική οικογένεια».

Με πληροφορίες από: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες Reuters

The post Τραμπ: Πώς θα επηρεάσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και την συνοχή του NATO η πιθανή επανεκλογή του ; appeared first on OnAlert.

Όπως σημειώνεται, οι εντεινόμενοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί σε ένα πολυπολικό παγκόσμιο σύστημα με αυξημένο αριθμό στρατηγικών παικτών, θα υποχρεώσουν κυβερνήσεις και επιχειρήσεις να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στην οικοδόμηση ανθεκτικότητας απέναντι σε αναδυόμενους κινδύνους, το 2024.

1. Οι αναδυόμενοι παγκόσμιοι στρατηγικοί παίκτες:

Ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας και Κίνας θα συνεχιστεί, ένας σημαντικός αριθμός αναδυόμενων παικτών, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, η Τουρκία, η Νότια Αφρική, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, θα επιχειρήσουν να ενισχύσουν τον περιφερειακό ή και παγκόσμιο ρόλο τους, περιπλέκοντας τις διεθνείς ισορροπίες.

2. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός για την τεχνητή νοημοσύνη:

Η «μάχη» για την καινοτομία και την περαιτέρω εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης, σε συνδυασμό με τις διαφορετικές ρυθμιστικές προσεγγίσεις, θα επιταχύνουν τη στροφή προς τη δημιουργία νέων γεωπολιτικών σχηματισμών. Η σημερινή πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην τεχνολογία αυτή, ενδέχεται να αμφισβητηθεί, κυρίως από την Κίνα, αλλά και από δυνάμεις που θα διαμορφώσουν ένα λιγότερο αυστηρό ρυθμιστικό περιβάλλον.

3. Οι εσωτερικές προκλήσεις στις ΗΠΑ και την Κίνα:

Στις ΗΠΑ, οι πολωτικές τάσεις και οι κοινωνικές εντάσεις θα ενισχυθούν κατά την προεκλογική περίοδο, εντείνοντας τα προβλήματα διακυβέρνησης. Αντίστοιχα, στην Κίνα, ενδέχεται να τεθεί υπό αμφισβήτηση η αποτελεσματικότητα της μακροοικονομικής πολιτικής, καθώς υποχωρούν οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών. Οι εξελίξεις αυτές, είναι πιθανό να επηρεάσουν τον παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης.

4. Ένας κύκλος σημαντικών εκλογικών αναμετρήσεων:

Το 2024 είναι έτος κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων, σε χώρες που αντιπροσωπεύουν το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 60% του ΑΕΠ. Μεταξύ άλλων, οι εκλογές στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ινδία, το Μεξικό, τη Νότια Αφρική, την Ταιβάν, αλλά και πανευρωπαϊκά για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα οδηγήσουν πιθανότατα σε νέες προσεγγίσεις για τη βιομηχανική πολιτική, την κλιματική αλλαγή, αλλά και τις πολεμικές συρράξεις που βρίσκονται σε εξέλιξη.

5. Η προτεραιοποίηση της οικονομικής ασφάλειας:

Η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξαν τους κινδύνους που περικλείει η εξάρτηση των εθνικών οικονομιών από παγκοσμιοποιημένες εφοδιαστικές αλυσίδες. Οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν, επαναφέροντας στο προσκήνιο την έννοια της βιομηχανικής πολιτικής, με στόχο την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής κρίσιμων αγαθών, εξέλιξη που αναμένεται να οδηγήσει στην ολοένα και στενότερη σύνδεση μεταξύ οικονομικής πολιτικής και πολιτικής εθνικής ασφάλειας.

6. Η ατζέντα της διαφοροποίησης των πηγών εφοδιασμού:

Η ανάγκη επανεξέτασης των εφοδιαστικών αλυσίδων είναι πιθανό να ωφελήσει αγορές που βρίσκονται στην περιφέρεια των ισχυρών οικονομιών, όπως το Μεξικό για τις ΗΠΑ, ή η Τουρκία και το Μαρόκο για την Ευρώπη.

7. Η γεωπολιτική των θαλασσών:

Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη ζει σε απόσταση περίπου 161 χιλιομέτρων (100 μιλίων) από τη θάλασσα, το 90% των αγαθών διακινούνται μέσω θαλασσίων οδών και το 95% των παγκόσμιων δεδομένων μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων, ενώ το ένα τρίτο της παραγόμενης ενέργειας είναι υπεράκτια. Ο ανταγωνισμός για την πρόσβαση και τον έλεγχο των θαλασσών θα ενταθεί το 2024, με σημαντικές επιπτώσεις για τις εφοδιαστικές αλυσίδες, τη ροή δεδομένων, την προμήθεια τροφίμων και την ενεργειακή αυτάρκεια.

8. Ο ανταγωνισμός για βασικά αγαθά:

Η κλιματική αλλαγή, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή μετάβαση, αναδιαμορφώνουν τη δυναμική προσφοράς και ζήτησης για ένα σημαντικό αριθμό βασικών αγαθών. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός για την εξασφάλιση του εφοδιασμού σε κρίσιμα ορυκτά, τρόφιμα, αλλά και νερό, αναμένεται να ενταθεί. Η προνομιακή θέση της Κίνας στην προμήθεια υλικών αναγκαίων για την κατασκευή μπαταριών θα αμφισβητηθεί, ενώ η ανάγκη υποκατάστασης των εξαγωγών σιτηρών της Ουκρανίας θα οδηγήσει σε μείωση των διαθέσιμων εκτάσεων για την καλλιέργεια σιτηρών που προορίζονται για την παραγωγή βιοκαυσίμων.

9. Οι πιέσεις για αναδίπλωση στις πολιτικές για το κλίμα:

Η οικονομική επιβράδυνση και ο υψηλός πληθωρισμός, υποχρεώνουν πολλές κυβερνήσεις να υπαναχωρήσουν των στόχων μείωσης εκπομπών, εξαιτίας του υψηλού βραχυπρόθεσμου κόστους τους. Συγχρόνως, όμως, αυξάνεται η κρατική στήριξη για την πράσινη οικονομία. Η διαμόρφωση των πολιτικών και του ρυθμιστικού πλαισίου για το κλίμα το 2024, θα επηρεαστούν καθοριστικά από τις ανάγκες για οικονομική ανάπτυξη και ενεργειακή ασφάλεια, οδηγώντας σε πολιτικές πολλαπλών ταχυτήτων.

10. Η επιτακτικότητα της κλιματικής προσαρμογής:

Τα τελευταία 30 χρόνια, οι πολιτικές για το κλίμα επικεντρώθηκαν στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, για να μετριαστεί ο ρυθμός της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο, η αλλαγή του κλίματος είναι πλέον πραγματικότητα – οι θερμοκρασίες μεταξύ 2014 και 2022 ήταν οι υψηλότερες που έχουν καταγραφεί ποτέ – και το 2024, τα ακραία καιρικά φαινόμενα αναμένεται να ενταθούν, με επιπτώσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν βαρύ οικονομικό κόστος, ελλείψεις τροφίμων, κοινωνικές αναταραχές, ένταση των μεταναστευτικών ροών, ακόμη και πολεμικές συρράξεις. Με αυτά τα δεδομένα, το βάρος των πολιτικών μετατίθεται πλέον στη λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση του αντίκτυπου της κλιματικής κρίσης.

Σύμφωνα με την έρευνα της EY-Parthenon, κάθε μία από τις δέκα αυτές κορυφαίες γεωπολιτικές εξελίξεις που αναλύονται στην έκθεση, αναμένεται να επηρεάσουν άμεσα συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας και γεωγραφικές περιοχές, απαιτώντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να μετριαστούν οι κίνδυνοι και να αξιοποιηθούν οι αναδυόμενες ευκαιρίες. Ωστόσο, ο ευρύτερος αντίκτυπός τους, θα επηρεάσει το σύνολο των επιχειρήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Με πληροφορίες από: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφίες Reuters

The post EY-Parthenon: Οι δέκα κορυφαίες γεωπολιτικές εξελίξεις για το 2024 – Πώς θα επηρεάσουν το παγκόσμιο σύστημα ; appeared first on OnAlert.