Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΟΥ
Η διαγραφή 50% του χρέους ομολόγων θα δημιουργήσει κατ΄αρχήν συνθήκες αβίωτης δυσκολίας.
Όμως είναι ταυτόχρονα ριζική τομή, ανακούφιση που μπορεί, αν τη διαχειριστούμε σωστά, να μας δώσει δρόμο αλλαγών με ελπίδα και νόημα. Ως συνήθως στην Ελλάδα η συζήτηση στα Μέσα, καθόλου τυχαία έχει μεταφερθεί, ένα βήμα μετά.
Στην ύπαρξη μόνιμης εποπτείας για την εφαρμογή των όρων του νέου συμβολαίου που υπογράφουμε με την παγκόσμια δανειστική κοινότητά μας. Απλά θυμίζω πως από την ανακοίνωση της συμφωνίας έως την εφαρμογή της, μεσολαβούν τα καθόλου αυτονόητα στάδια, ανακοίνωσης των λεπτομερών όρων που περιέχει, της κύρωσης από τη Βουλή, της τελικής αποδοχής και υπογραφής. Βήματα το τονίζω όχι απλά, όχι αυτονόητα. Ο τονισμός του θέματος της εποπτείας δεν είναι βέβαια αθώος.
Πρόκειται για συνηθισμένη μετάθεση, δαιμονοποίηση, που αναφέρεται στα κοινά φοβικά. ανακλαστικά των πολιτών. Κατοχή, μείωση εθνικής κυριαρχίας, γκαουλάιτερ είναι μερικά από τα κοσμητικά που ήδη ξεπήδησαν στα Μέσα. Αφού μόνοι μας καταφέραμε να χρεοκοπήσουμε, ας έρθουν οι ξένοι να μας σώσουν απαντούν με πείσμα κάποιοι άλλοι. Το κακό με αυτού του είδους την «δήθεν συζήτηση» είναι πως καθηλώνει και εγκλωβίζει τη σκέψη. Χωρίζει σε στρατόπεδα που το καθένα πετά με επιθετικότητα, δηλαδή απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους φόβους του στο πρόσωπο του άλλου. Είναι η χαρά της τηλεόρασης και του παράθυρου, του πολιτικού που εξαντλεί τη δράση του στο δελτίο των 8, του δημοσιογράφου που γράφει και μιλά χωρίς μνήμη, σαν διεγερτικό Viagra του δημόσιου χώρου. Είναι εμπόριο νοήματος κοινωνικά ανάλγητο. Έτσι όμως, με τους αφορισμούς χρεοκοπήσαμε.
Ας βρούμε σιγά σιγά τη δύναμη και την ευθύνη να φτιάχνουμε αλλιώς την ημερήσια διάταξη της συζήτησης.
Όπως και να πούμε λοιπόν την εποπτεία, επιτήρηση, βοήθεια κλπ. το πιο σημαντικό είναι να ξεκαθαρίσουμε τη χρησιμότητά της, τα υπέρ και τα κατά της. Γιατί τότε θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε προς το κοινό όφελος την ύπαρξή της.
Θέλω εποπτεία, επιτήρηση, επιτροπεία, τεχνική βοήθεια, συμβούλους κι ότι άλλο εφευρεθεί σαν λέξη για να αποδοθεί η έννοια.
Για να εφαρμοσθούν επιτέλους οι νόμοι, να αποκτήσουμε δικαιοσύνη και δικαστές.
Γιατί βεβαίως τώρα δεν έχουμε.
Για να δουλέψει το δημόσιο, να περιορισθεί η διαφθορά.
Για να ξαναανακαλύψουμε τα αυτονόητα της πληρωμής φόρων, να εξοντωθεί η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία που λέγεται φοροδιαφυγή.
Για να περιορισθεί η ασύλληπτη δύναμη των πολιτικών, κομματαρχών, κομματικών στρατών που έχουν αλώσει κεντρική διοίκηση, αυτοδιοίκηση, οργανισμούς, αρχές και επιχειρήσεις.
Για να νοιώθω πολίτης και άνθρωπος.
Όχι αγρίμι που το ληστεύουν, πολίτης που τον προσβάλλουν κάθε μέρα κάθε ώρα. Αυτά τα ενδεικτικά. Και τόσα άλλα που καθημερινά όλοι καταγγέλλουμε αλλά είμαστε αδύναμοι και ανήμποροι να αλλάξουμε.
Δεν θέλω εποπτεία, κηδεμονία, παρέμβαση στις πολιτικές αναδιανομής του εθνικού προιόντος, στις επενδύσεις, στο πού τελικά θα ξοδεύουμε τα λεφτά που θα βγάζουμε.
Ώστε να μπορέσουμε να επουλώσουμε σιγά σιγά τις χαίνουσες πληγές της μεταπολιτευτικής μας ολικής στρέβλωσης.
Για να αποφασίζουμε εμείς με τη σοβαρότητα της δημοκρατίας που θα κερδίσουμε, τις κοινές προτεραιότητες μας.
Την εθνική μας υπόσταση, το κοινωνικό κράτος, το πώς θα συμβιώνουμε στο νέο κοινωνικό μας συμβόλαιο.
Για να επενδύσουμε επιτέλους στην παιδεία, όχι στα ιδιαίτερα της παραοικονομίας των καθηγητών.
Για να μορφώσουμε ελίτ στα πανεπιστήμια, με το ήθος της επιμέλειας και της αξιολόγησης, όχι με την αυθαιρεσία του τζάμπα τσαμπουκά και τον αγνωστικισμό της ιδεολογικής ισοπέδωσης.
Για να φτιάξουμε δήμους με υπηρεσίες, πετυχημένες σαν τα ΚΕΠ παντού, στην κοινωνική μέριμνα, στην ανακύκλωση αποβλήτων, στις μεταφορές, στην ζωή της κάθε πόλης μας.
Για να μην ντρεπόμαστε στα νοσοκομεία, να μην τρέμουμε τη μεγάλη τσέπη του γιατρού.
Για να αποφασίσουμε εμείς το πώς θέλουμε να ζήσουμε με τους γείτονες μας κι αν επιτέλους οι Τούρκοι είναι προαιώνιοι, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες κι οι Σκοπιανοί σφετεριστές.
Για να ξεκαθαρίσουμε αν είμαστε Ευρώπη, πόσο μας στοιχίζει σε αξίες, γλώσσα, χρήμα και να πάρουμε την ευθύνη της απόφασής μας. Εμείς.
Για να ορίσουμε τελικά εκ νέου το ποιο είναι το κοινό συμφέρον, αυτό το ρημάδι το κοινό, το δικό μας, που κάθε μέρα ατομικά καταλύεται στην οδήγηση, στη διεκδίκηση, στην εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία και περίθαλψη.
Συλλογάται ελεύθερα όποιος συλλογάται διπλά.
Ας ξεκινήσουμε την νέα πολύ δύσκολη πραγματικότητα, που στο χέρι μας είναι να γίνει νέα εποχή για την Ελλάδα, με αυτή την αντιστροφή του Εθνικού μας λόγου. Να σκεφτόμαστε το επιχείρημα του άλλου, το δίκιο του απέναντι, να μοιραζόμαστε , όχι να διαλύουμε.
Για να ζήσουμε.