Το συνήθως “ανθελληνικό” αμερικανικό think tank Stratfor ,δημοσιεύει ανάλυση του Robert Kaplan,για την Ελλάδα η οποία μέσα από μια ιστορική αναδρομή -με αρκετές ανακρίβειες,αφού χαρακτηρίζει…ακροαεριστερό κόμμα το ΠΑΣΟΚ- καταλήγει σ΄ ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα και ταυτόχρονα προειδοποίηση: “μην αφήσετε την Ελλάδα να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας,η οποία θα τη χρειαστεί όταν χάσει την Συρία”. Ο Kaplan υποστηρίζει ότι τα “επόμενα χρόνια το γεωπολιτικό παιχνίδι θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα”.
Δεν είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες εβδομάδες που διαβάζουμε τέτοιες απόψεις.Και βέβαια τέτοιου είδους απόψεις και αναλύσεις δεν απευθύνονται στην Ελλάδα που ασχολείται με τα χαστούκια του κ.Κασιδιάρη τον οποίο οι αρχές αδυνατούν να εντοπίσουν.Απευθύνονται σ΄ όσους χειρίζονται με λάθος τρόπο την ελληνική κρίση εδώ και τρία χρόνια.Στη Γερμανία πρωτίστως.
Στην ανάλυσή του ο Robert D. Kaplan αναφέρει:
“Η Ελλάδα είναι εκεί που η Δύση αρχίζει και τελειώνει. Η Δύση – ως ένα ανθρωπιστικό ιδανικό – ξεκίνησε στην αρχαία Αθήνα, όπου η συμπόνια για τον άνθρωπο άρχισε να αντικαθιστά τη βιαιότητα των γύρω πολιτισμών της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας.
Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Περσίας τον 5ο π.Χ αιώνα που περιγράφει ο Ηρόδοτος αποτυπώνει την αντίθεση μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, που συνεχίστηκε για χιλιετίες. Η Ελλάδα είναι χριστιανική, Ανατολική Ορθόδοξη, και “πνευματικά” πιο κοντά στη Ρωσία αλλά ταυτόχρονα κοντά και στη Δύση.
Γεωγραφικά είναι σε ίση απόσταση μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας. Η Ελλάδα μπορεί να δημιούργησε και να έδωσε στη Δύση τις δημοκρατικές καινοτομίες της εποχής του Περικλή, αλλά για περισσότερα από χίλια χρόνια ήταν ένα “παιδί” υπό το βυζαντινό και της τουρκικό δεσποτισμό.
Και έτσι η Ελλάδα από προμαχώνας της βορειοδυτικής πλευράς της πολιτισμένης αρχαίας Εγγύς Ανατολής, όταν το επίκεντρο της ιστορίας “μετακόμισε” βόρεια και μετά την κατάρρευση της Ρώμης, οι κάτοικοι της Ελλάδας έχουν βρέθηκαν στο φτωχό, νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης”.
Για την σύγχρονη Ελλάδα ο συντάκτης ο οποίος έχει ζήσει στην Ελλάδα λέει αλήθειες που όλοι γνωρίζουμε:
“Δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η πιο οικονομικά ταραγμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός ότι βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης έχει να κάνει με αυτό.
Περίπου τα τρία τέταρτα των ελληνικών επιχειρήσεων είναι οικογενειακές και βασίζονται σε εργατικό δυναμικό της οικογένειας, κάνοντας τις αξιοκρατικές προαγωγές δύσκολη υπόθεση για όσους δεν ανήκουν στην οικογένεια.
Η φοροδιαφυγή είναι αχαλίνωτη. Η οικονομία πάσχει από μια βαθιά έλλειψη ανταγωνιστικότητας και η Ελλάδα είναι κυρίως μια οικονομία υπηρεσιών, που στηρίζεται στον τουρισμό.
Φυσικά, όλα αυτά έχουν πολλά να κάνουν με κακές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών , αλλά είναι επίσης και προϊόντα της ιστορίας και του πολιτισμού, τα οποία είναι, με τη σειρά τους, προϊόντα της γεωγραφίας. Πράγματι, η Ελλάδα δεν διαθέτει αρκετά παραγωγική γη για να είναι μια γεωργική δύναμη.
Στη συνέχεια, υπάρχει πολιτική υπανάπτυξη. Πίσω στον 20ο αιώνα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είχαν μια πατερναλιστική, “ποιότητα καφενείου”, συγκεντρωμένη σε μεγάλες προσωπικότητες . Τα πολιτικά κόμματα είναι οικογενειακές επιχειρήσεις σε μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι σε άλλες δυτικές δημοκρατίες. Τα κόμματα εξουσίας κυριάρχησαν όχι μόνο στα υψηλότερα κλιμάκια της γραφειοκρατίας, αλλά και στα μεσαία και κατώτερα κλιμάκια.
Επιπλέον, αντί να έχουν ένα μετριοπαθές κόμμα της αριστεράς και μια σύγχρονη συντηρητική παράταξη , στην Ελλάδα ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχε ένα ακρο-αριστερό κόμμα, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), το οποίο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ανοιχτά συμπαθούσε ριζοσπαστικά αραβικά καθεστώτα όπως η Συρία του Χάφεζ αλ Άσαντ και η Λιβύη του Καντάφι .Από την άλλη το κάπως αντιδραστικό δεξιό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία”.
Την πολιτική αντιπαράθεση σήμερα την τοποθετεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής,άποψη μάλλον επικίνδυνη και αστήρικτη.
“Όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981, η οικονομία της ήταν προφανές ότι δεν ήταν έτοιμη.Η απόφαση των Βρυξελλών ήταν περισσότερο πολιτική παρά οικονομικά,όοπως έγινε και το 2002 με την ένταξη στην ΟΝΕ”,γράφει ο Kaplan και προσθέτει:
Φυσικά, η Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 – όταν ζούσα εκεί για επτά χρόνια – θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την εισροή μετρητών από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να πειθαρχήσει και να μεταρρυθμίσει την οικονομία της. Αντ ‘αυτού, τότε το ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου χρησιμοποίησε τα χρήματα για τις τάξεις των γραφειοκρατών. Αυτό έκανε την Ελλάδα ανεπαρκή.
Η πιο θλιβερή ειρωνεία είναι ότι οι αμαρτίες του ο Ανδρέα Παπανδρέου έπεσαν στο γιό του, ο οποίος είχε σύντομη θητεία ως πρωθυπουργός από το 2009 – 2011 έχοντας “δηλητηριαστεί” από την οικονομική κληρονομιά του πατέρα του”.
Ο Kaplan καταλήγει στο συμπέρασμα που γράφαμε στην αρχή λέγοντας ότι η Δύση δεν μπορεί να θεωρεί “δεδομένο τον πολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας”.
“ Για παράδειγμα, οι Κινέζοι έχουν επενδύσει σημαντικά στην ανάπτυξη του λιμανιού του Πειραιά, και οι οικονομικοί δεσμοί της Ρωσίας με την Κύπρο είναι πολύ στενοί” ,αναφέρει και κρούει το κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα με έλλειψη ρευστότητας και η Ρωσία με χρήμα να δώσει είναι μια κατάσταση που μπορεί να δημιουργήσει θέμα.Ποιο είναι αυτό;
Να μπορέσει η Ρωσία να χρησιμοποιήσει τις ναυτικές βάσεις του Αιγαίου,ειδικά αν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Συρία σε ενδεχόμενη αλλαγή καθεστώτος.
“Με άλλα λόγια, αυτό το σημείο της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα, θα είναι στο παιχνίδι για τα επόμενα χρόνια”,κλείνει την ανάλυσή του.
