Μια απίστευτη μεν,αλλά αληθινή ιστορία από τη πώληση του πρώτου υποβρυχίου στο ελληνικό ΠΝ μας έστειλε το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων. Πέρα από τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις της ιστορίας κι αν έχουμε ή έχετε με κάποια σχόλια του κειμένου η ουσία της υπόθεσης είναι ότι ένας επιτήδειος μεγαλέμπορος όπλων,κατόρθωσε να πουλήσει υποβρύχιο στην Ελλάδα,το οποίο μαντέψτε τ πρόβλημα είχε:έγερνε!
Το υποβρύχιο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ αλλά πληρώθηκε. Βάλτε το κι αυτό στο έλλειμμα.
Γράφουν οι άνθρωποι του Δικτύου:
Σύμφωνα με το Γιάννη Γρηγοράκη, συγγραφέα του ιστορικού μυθιστορήματος ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ, των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ, αυτός δεν είναι άλλος από τον Ζαχάρωφ ή Βασίλη Ζαχαρία ή Ζαχαριάδη. Μεταξύ άλλων καταπιάνεται με τη δράση αυτού κατά τη διάρκεια της πρώτης παγκόσμιας σφαγής των λαών και συνάμα περίοδο «Εθνικού Διχασμού» που πήρε ουσιαστικά χαρακτηριστικά εμφύλιας σύγκρουσης και σφραγίστηκε από την πρόσκαιρη διχοτόμηση και μετατροπή της χώρας σε πολεμικό πεδίο όπου διακυβεύονταν σημαντικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Που για να επιβληθούν επέβαλαν το Θαλάσσιο Αποκλεισμό (από τον στόλο της ΕΝΤΕΝΤΕ) και τον χωρίς κανένα έλεος τορπιλισμό (από τα γερμανικά υποβρύχια) κάθε εμπορικού πλοίου που διέπλεε τις ελληνικές θάλασσες, οδηγώντας τα λαϊκά στρώματα στην πείνα και ανέχεια, έχοντας ως αποτέλεσμα συχνά την απώλεια της ανθρώπινης ζωής εξαιτίας των ασθενειών και του λοιμού.
Όλα αυτά όμως ήταν απλώς το αιματοβαμμένο ντεκόρ που αυγάτιζε τα κέρδη του Ζαχάρωφ. Φυσικά δεν ήθελε να τον ονομάζουν έμπορο του θανάτου, αλλά «Ανάδοχο Πολέμων» και για τον σκοπό αυτό χρηματοδοτούσε πολιτικούς αρχηγούς και βασιλιάδες με κριτήριο τις επεκτατικές τους βλέψεις. Ο Ζαχάρωφ χρηματοδότησε τον Μπριάν στη Γαλλία και τον Λόιντ Τζορτζ στην Αγγλία, που έδωσαν ιδιαίτερη ώθηση στη διεξαγωγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης, ήταν από τους βασικούς χρηματοδότες του Βενιζέλου, που έσπρωχνε τη χώρα στον πόλεμο και την επεκτατική πολιτική του οποίου βίωσαν με το δραματικότερο τρόπο οι λαοί και στις δύο ακτές του Αιγαίου.
Από την άλλη μεριά, δε γίνεται πόλεμος αν οι εμπλεκόμενοι δεν πιστεύσουν ότι «ο θεός είναι μαζί τους»!
Το υπέρτατο όν όμως ευλογεί και τη πολεμική βιομηχανία.
Μην βιαστείτε να μας χαρακτηρίσετε ως βλάσφημους και μην απορείτε με τα όσα γράφουμε. Βλέπεις η πραγματική ιστορία είναι πολύ διαφορετική με την σχολική, που το περιεχόμενο της καθορίζει το «εθνικώς ορθό» και οι κάθε φορά συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων.
Έχουμε μαζί μας τον συγγραφέα για να σας λύσει όλες τις απορίες.
Ας του δώσουμε όμως το λόγο.
Ο 30χρονος Ζαχάρωφ εμφανίζεται στα Βαλκάνια, στα τέλη του 19ου αιώνα, ως πλασιέ μιας μικρής βιομηχανίας όπλων, της Νόρντενφελτ, που έδρευε στο Λονδίνο. Η Νόρντενφελτ είχε μικρό μερίδιο στην αγορά του πολέμου, αλλά είχε εξασφαλίσει την υπογραφή του Τζορτζ Γκάρετ που σχεδίαζε υποβρύχια ανάμεσα σε δύο λειτουργίες, καθώς ήταν εφημέριος της αγγλικανικής εκκλησίας. Η αγγλικανική εκκλησία ήταν η πρώτη που έκανε άνοιγμα στη βιομηχανική κοινωνία, ενώ ο Γκάρετ που είχε σπουδάσει και μηχανική, σκεφτόταν σαν έμπορος με παμφάγο στομάχι.
Στα 1886, η Ελλάδα που βρισκόταν στα πρόθυρα της Πτώχευσης, ταυτόχρονα εξοπλιζόταν συνεχώς καθώς η Μεγάλη Ιδέα ήταν ο μεγάλος εθνικιστικός μύθος και ο Αλυτρωτισμός είχε θεριέψει, σε ένα περιβάλλον που οι διεκδικητές των εδαφών της καταρρέουσας πλήθαιναν συνεχώς.
Το πρώτο επομένως υποβρύχιο που θα κατασκευάσει η Νόρντενφελτ πάνω σε σχέδια του Γκάρετ θα το αγοράσει η κυβέρνηση Δεληγιάννη που είχε κηρύξει γενική επιστράτευση εξαιτίας του σερβοβουλγαρικού πολέμου.
«Ο Ζαχάρωφ έψαχνε πελάτη και βέβαια η Ελλάδα ήταν ο απόλυτος πελάτης, το ιδανικό θύμα, αυτή που θα πλήρωνε για να δοκιμάσει μια πολεμική μηχανή που μόλις επινοήθηκε και κατασκευάστηκε. [.] Ο Ζαχάρωφ κατέφθασε στην Αθήνα έχοντας υπό μάλης ένα χαρτοφύλακα με φωτογραφίες του υποβρυχίου, σχέδια, τεχνολογικά χαρακτηριστικά, όλα αυτά που θα έπειθαν έναν αφελή και ονειροπαρμένο βασιλιά».
Γέφυρα με τα Ανάκτορα στήνεται από το μετέπειτα πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη, που φέρνει σε επαφή το Ζαχάρωφ με το Βασιλιά Γεώργιο Α’ και το Δεληγιάννη. Τελικά, ο μύθος του εξαδάκτυλου βασιλιά και η ευπείθεια των επίσημων αρχών για το τρομερό όπλο, που όμως βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο, τους ωθεί να το αγοράσουν. «Η σύμβαση υπογράφτηκε χωρίς καν να το δοκιμάσουν και βέβαια δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ, πολύ απλά γιατί είχε πρόβλημα ευστάθειας. Με μ ια λέξη έγερνε. Ήταν ένας υποβρύχιος αραμπάς μήκους είκοσι μέτρων. Είχε ελαττωματικό σύστημα πρόωσης, αλλά και να μην έγερνε, ο λέβητας υπερθερμαινόταν τόσο, που καθιστούσε τη διαμονή στο εσωτερικό του αφόρητη». Σας θυμίζει τίποτε;
Πες όμως πως οι κυβερνώντες παρασύρθηκαν και ο Έλληνας έμπορος ήθελε να βοηθήσει την πατρίδα του προσφέροντας της ένα πρωτοποριακό αλλά αδοκίμαστο πολεμικό μέσο, με το αζημίωτο βέβαια!
Καλοπροαίρετοι αναγνώστες.
Ο Ζαχάρωφ ήταν ο χαρακτηριστικός άνθρωπος που γκρεμίζει μεμιάς τις πατριωτικές αυταπάτες. Για τους εμπόρους όπλων μόνο ένας θεός υπάρχει, το Χρήμα. Όλα τα άλλα είναι προσχήματα και μύθοι για τους αδαείς, για όλους τους απλούς ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που υποχρεωτικά εγκαταλείπουν την ειρηνική ζωή τους και με το φόβο της εκτέλεσης στέλνονται στην πρώτη γραμμή για κάποιο θεό, βασιλιά ή πατρίδα, κρέας ατ κανόνια του Αλυτρωτισμού, του Μεγαλοϊδεατισμού και του Επεκτατισμού!
Ο Ζαχάρωφ είπαμε δεν είναι ένας από αυτούς και μάλιστα έχει κοστολογήσει την απώλεια τους σε εξίμισι δολάρια. Τόσα του αποφέρει ο θάνατος του κάθε στρατιώτη!
Για αυτό αμέσως μετά και έχοντας στον χαρτοφύλακα του την σύμβαση που υπέγραψε με την Ελλάδα, εμφανίζεται στον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ που αντιμετωπίζει πρόβλημα με την διατήρηση της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξαιτίας της παρακμής της, της έντασης των εθνικιστικών κινημάτων και των ιμπεριαλιστικών βλέψεων των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. «Οι συσχετισμοί στο Αιγαίο άλλαξαν και ιδού η απόδειξη. Του έδειξε τη σύμβαση που υπέγραψε με τους Έλληνες και αυτό ήταν όλο. Ο Αμπντούλ παρήγγειλε δύο υποβρύχια, για να ανατρέψει υπέρ του την ισορροπία που μόλις είχε διαταραχθεί. Φυσικά, τα προπλήρωσε όπως οι Έλληνες».
Μήπως σας έρχονται κατά νου τα προπαγανδιστικά κλισέ περί «εθνικών κινδύνων» κλπ. που χρησιμοποιούν κατά κόρον δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, στρατιωτικά περιοδικά που προωθούν οπλικά συστήματα συγκεκριμένων εταιρειών που οι διαφημίσεις τους τα κρατούν στην ζωή και δεν κλείνουν, αλλά και εθνικιστές πολιτικοί για να πείσουν για την αγορά ακόμη περισσότερων όπλων;
Είπαμε. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα το ίδιο μένουν»!
Όμως ο έμπορος του θανάτου είναι αδίστακτος και άπληστος. Η δίψα του για κέρδη τον ωθεί να εκμεταλλευτεί κάθε αντίθεση. Έναν μήνα αργότερα τον βρίσκουμε στην Αγία Πετρούπολη, όπου ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Γ’ αντιμετωπίζει πολλά εσωτερικά προβλήματα καθώς οι δουλοπάροικοι ζητούν αγροτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ ενισχύονται οι φωνές που ζητούν Δημοκρατία. Σε όλα επίσης τα εξωτερικά μέτωπα ο ανταγωνισμός οξύνεται και ο πόλεμος έρχεται ολοένα πιο κοντά. Βαλκάνια, Αφγανιστάν, Μαύρη Θάλασσα, Καύκασος είναι τα σημεία που μπορούν εύκολα να εξελιχθούν σε πολεμικά πεδία επίλυσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ενώ και ο ρωσοιαπωνικός πόλεμος μοιάζει ολοένα και πιο πιθανός.
Το ιδανικό περιβάλλον λοιπόν για τον Ζαχάρωφ. Στην εμφάνιση του στον Τσάρο επιλέγει να θίξει το ζήτημα της ενίσχυσης του Οθωμανικού στόλου με τα γνωστά υποβρύχια που μπορούν να ανατρέψουν τον συσχετισμό δύναμης στη Μαύρη Θάλασσα. Ο Τσάρος θα πειστεί όπως και οι προηγούμενοι συνομιλητές του εμπόρου όπλων, παραγγέλνει και αυτός δύο υποβρύχια, αλλά σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές του ζήτησε να τα πληρώσει αφού δοκιμαστούν.
Ποια η τύχη όμως των υποβρυχίων;
Κατά τη δοκιμή των ρωσικών υποβρυχίων το ένα βυθίστηκε, οπότε ο Τσάρος υπαναχώρησε.
Τα οθωμανικά υποβρύχια βυθίστηκαν όταν επιχείρησαν να ρίξουν τη μοναδική τορπίλη που είχαν.
Το ελληνικό υποβρύχιο διαγράφτηκε από τη δύναμη του ελληνικού στόλου στα 1900-1901.
Αργότερα, θα συναντήσουμε τον Ζαχάρωφ μεγαλομέτοχο στην Βίκερς, έναν πραγματικό κολοσσό της εποχής που πουλά τα πάντα, από σφαίρες μέχρι αεροπλάνα και υποβρύχια. Χαρακτηριστικό της, οι πωλήσεις πολεμικών εξοπλισμών και στις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Μάλιστα, εντύπωση προκαλεί η πώληση για μια ακόμη φορά πολεμικών μέσων που θέτουν την ζωή των ίδιων των πολεμιστών σε κίνδυνο. Πολεμιστών που προέρχονται από χώρες με τις οποίες διατηρεί προνομιακή σχέση.
Αυτό συνέβη και με τα γνωστά κράνη που παρασκεύαζε η Βίκερς και εφοδίαζε τα βρετανικά στρατεύματα, τα παροιμιώδη πιάτα, που εν γνώση των προμηθευτών δεν προστάτευαν καθόλου τον αυχένα, ιδιαίτερα από τα θραύσματα των οβίδων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ότι στις ίδιες συνθήκες μάχης, τα στρατεύματα της ENTETE να έχουν είκοσι της εκατό περισσότερες πιθανότητες απωλειών από ότι τα αντίστοιχα Γερμανικά!
Αντίλογο σε όλα αυτά προσπαθεί ξανά να διατυπώσει ο συγγραφέας, στήνοντας έναν διάλογο ανάμεσα σε έναν εθνικιστή οπαδό του Βενιζέλου που προσκαλεί τον ειρηνόφιλο αντιμιλιταριστή συνάδελφο του δημοσιογράφο να διαφύγουν στη Θεσσαλονίκη για να πάνε να πολεμήσουν για την Εθνική Άμυνα:
«Δεν έχω καμιά διάθεση για ηρωισμούς.
Τότε;
Μπορεί να φύγω από μια άλλη επιθυμία, βαθύτερη. Ως πότε θα μένω προσκολλημένος σ’ ένα κόσμο που περιβάλλεται από πένθιμα παραπετάσματα;
Αυτό καλύτερα να μην το σχολιάσω.
Εσύ τράβα να πολεμήσεις. Τράβα να ενταχθείς στις ορδές της νομιμοποιημένης βαρβαρότητας. Σκότωσε πέντ’ έξι πριν σε σκοτώσουν.».
