Ο γνωστός εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος,μίλησε στη συγκέντρωσης ενημέρωσης της ΑΝΕΑΕΔ και είπε πολλά και ενδιαφέροντα,όχι μόνο για τα θέματα των ένστολων,εν ενεργεία και απόστρατων ,αλλά και γενικότερα για την οικονομία και το μνημόνιο.’Ολη η ομιλια του:
«Αν κρίνω από το περιεχόμενο των προπαρασκευαστικών εγγράφων της Ένωσης, δεν θα ασχοληθείτε μόνον με τα στενά ασφαλιστικά αιτήματα των αποστράτων (όπως είναι η κατάσταση του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και οι συνακόλουθες επιπτώσεις της στα υπόλοιπα μετοχικά και επικουρικά Ταμεία), αλλά και με τα ηθικά, ιδεολογικο-πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, που προέκυψαν από τη δρομολογημένη υποβάθμιση της προσφοράς σας στον εθνικό σχηματισμό.
Γιατί, όταν εκστομίζονται, από επίσημα και διόλου τυχαία χείλη, κατηγορηματικές εκφράσεις για την αντιπαραγωγικότητα της εργασίας των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, τότε μια κάποια ανησυχία πρέπει να μας διαπεράσει για την έκβαση των χρονιζόντων εθνικών μας προβλημάτων. Εάν αμφισβητείται η χρησιμότητα του έργου των Ενόπλων Δυνάμεων, που σε δημοκρατικούς καιρούς επωμίζονται, σ’αυτή την ευλογημένη αλλά γωνιά της Μεσογείου, να εξασφαλίζουν την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και μέσω αυτών την ομαλή διεξαγωγή τού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου τού ιστορικού μας λαού, τότε, ένα πνεύμα περίεργης ανισορροπίας για τους συντελεστές τής επίτευξης των παραπάνω θεμελιακών στόχων διαχέεται και ένα πνεύμα αποξένωσης και παραίτησης γενικεύεται σε όλους τους πολίτες.
Το γεγονός ότι η ιδιαιτερότητα του λειτουργήματος και οι εύλογοι περιορισμοί στη διατύπωση γνώμης εμποδίζουν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να αντικρούουν ευθέως τέτοιες αίολες και απαξιωτικές εκφράσεις, δεν σημαίνει ότι οι απελευθερωμένοι από τα δεσμά τής στρατιωτικής πειθαρχίας απόστρατοι, αλλά και οι Ενώσεις Αλληλεγγύης των εν ενεργεία, δεν πρέπει να παίρνουν άμεσα και κατηγορηματικά θέση.
Όλοι οφείλουν να αντιληφθούν σ’αυτή τη χώρα ότι κανένας δεν μπορεί να ασχημονεί εις βάρος οιουδήποτε πολίτη, πολύ δε περισσότερο εις βάρος τόσων πολλών, τόσο συνειδητών, τόσο μορφωμένων και παραγωγικών ένστολων πολιτών, χωρίς την εγρήγορση των οποίων δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να διατηρηθεί ελεύθερο το έθνος. Ανεξαρτήτως όμως των όποιων άδικων επιθέσεων εις βάρος τού κύρους και της αξιοπρέπειας των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, περισσότερη δραστικότητα στον κατήφορο της υποβάθμισης της υπόστασής τους έχουν οι πολιτικές εκείνες αποφάσεις, που, ενώ λεκτικά-ρητορικά τους αποκαθιστούν, εν τούτοις στην πράξη κάθε άλλο παρά τους προστατεύουν από τις αποφάσεις, που το διαρκώς και προς το χειρότερο επικαιροποιούμενο Μνημόνιο υπαγορεύει και η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει, πολλές φορές υπερακοντίζοντας σε πνεύμα και ποσοστό επιδείνωσης και απορρύθμισης, και αυτές τις ρητές του προβλέψεις.
Σας αναφέρω για παράδειγμα ότι, ενώ οι δανειστές αξίωσαν να τους διοχετευθούν ορισμένα ποσά από την πώληση της δημόσιας περιουσίας και των Κοινωφελών Επιχειρήσεων, εκ των οποίων το 1 δις ευρώ τουλάχιστον για το 2011, η κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε να υπερακοντίσει τις αξιώσεις τους και ετοίμασε ένα προσχέδιο προγράμματος αποκρατικοποιήσεων ύψους τουλάχιστον 7 δις ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια, το οποίο, προτού καν ανακοινωθεί, επταπλασιάστηκε, δικαιώνοντας έτσι όσους από εμάς είχαν υποστηρίξει ότι η αποικιοκρατική δανειστική σύμβαση απέβλεπε στην εκποίηση της υλικής υπόστασης του κοινωνικού μας σχηματισμού. Μάλιστα, το Μνημόνιο της 22 Νοεμβρίου 2010, στον πίνακα 2 (σελ. 17) δεν παραλείπει να επαινέσει την κυβέρνηση για την πρωτοβουλία αυτή («… οι αρχές αποφάσισαν να αυξήσουν τον στόχο τους σε 7 δις ευρώ για 3 χρόνια, από τα οποία τουλάχιστον 1 δις ευρώ το 2011»). Αλλά, κυρίες και κύριοι, το σύντομο του χρόνου δεν μου επιτρέπει τη λεπτομερή επέκταση σε όλα τα ζητήματα που το αντικοινωνικό Μνημόνιο και η αντεθνική δανειακή σύμβαση θέτουν.
Πρέπει να αναφερθώ εν συντομία και στα ζητήματα της επιστημονικής μου ενασχόλησης που σχετίζονται με το κύριο θέμα τής σημερινής σας συγκέντρωσης.
Είναι γνωστές οι αποφάσεις και οι διαδικασίες των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας, που συνετέλεσαν στην αποδυνάμωση του ισχυρού πλέγματος κοινωνικής οικονομίας που είχε δομηθεί πέριξ του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
Η κακοδιαχείριση των πόρων του, η πελατειακή συγκρότηση του πολιτικού του προσωπικού, η υπακοή των Διοικήσεών του στις εκάστοτε θελήσεις των πολιτικών που τις διόρισαν, οι μικροπολιτικές κατά καιρούς αυξήσεις σε μερίσματα, η απώλεια του τραπεζικού του βραχίονα, η χρησιμοποίηση των αποθεμάτων του για την ενίσχυση της χρηματιστηριακής φούσκας, η επέλαση εν τέλει του νεοφιλελεύθερου πνεύματος εντός ενός σαφούς και προστατευμένου πεδίου, συνετέλεσαν ώστε το Ταμείο σήμερα να βρίσκεται σε δεινή κατάσταση.
Και μπορεί μεν σήμερα τα Ταμεία των άλλων κλάδων να βρίσκονται σε καλύτερη θέση όσον αφορά την ανταπόκρισή τους στα μερίσματα και τα βοηθήματα, δεν θα αργήσει όμως ο καιρός της εξίσωσης προς τα κάτω όλων.
Αυτή η περίεργη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, όπου όλοι πρέπει να ομοιάσουν προς το χειρότερο υπόδειγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, επικρατεί προς πάσα κατεύθυνση και διαβρώνει το κοινωνικό κεκτημένο.
Τα ίδια σχεδόν επώνυμα στελέχη του πολιτικού συστήματος, που με τις αποφάσεις τους οδήγησαν στα αδιέξοδα του Ασφαλιστικού Συστήματος, είναι ακριβώς τα ίδια που μας παρουσιάζουν σήμερα τις λύσεις τού Μνημονίου ως λυτρωτική παρέμβαση.
Ξεχνώντας όλες τις υποσχέσεις τους για την επαναρτίωση των αποθεματικών των Ταμείων, για την αποκατάσταση της οφειλόμενης και νομοθετημένης χρηματοδότησης, για την απόδοση των εκτός εργασιακής σχέσης παροχών, που οι ανάγκες αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος φόρτωσαν στα διάφορα Ταμεία, για την επιστροφή των βιαίως αφαιρεθέντων πόρων τους κ.λπ., οργανώνουν τη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού έτσι που μόνο απομειώσεις μέχρις πλήρους κατάρρευσης θα έχουμε στο μέλλον.
Η γενίκευση των ελαστικών ή άτυπων εργασιακών σχέσεων θα αποστερήσει από το σύστημα ενεργούς πόρους. Η ιδιωτικοποίηση των Δημοσίων Επιχειρήσεων, των κοινοχρήστων χώρων και όλων των δημοσίων αγαθών, θα καταστρέψει τα μέχρι πρότινος ασφαλή εργασιακά συστήματα. Και οι όλο και λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές θα πρέπει να διανεμηθούν σε όλο και περισσότερους συνταξιούχους.
Τις προσεχείς δεκαετίες, το καρβέλι θα γίνει φέτα και η φέτα θα γίνει αντίδωρο ή ψίχουλο. Αυτή είναι η μόνη προδιαγεγραμμένη πορεία που το Μνημόνιο επιτάσσει και η κυβέρνηση εκτελεί. Δεν γνωρίζω τι άλλο θα περιλάβει η τέταρτη εκδοχή τού Μνημονίου.
Το τρίτο όμως είναι κατηγορηματικό: «Για να διασφαλίσουμε ότι τόσο τα κύρια όσο και τα επικουρικά συνταξιοδοτικά ταμεία είναι βιώσιμα (με την αύξηση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης να περιορίζεται στις 2,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ για την περίοδο 2009-2060), έχουμε ήδη δεσμευτεί να προσαρμόσουμε τις παραμέτρους του κύριου συνταξιοδοτικού συστήματος εάν χρειαστεί και θα μεταρρυθμίσουμε σε ξεχωριστή βάση τα επικουρικά Ταμεία και τα Ταμεία Πρόνοιας.
Οι όποιες αναγκαίες προσαρμογές θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου 2011 και θα υλοποιηθούν όχι αργότερα από το τέλος του 2011 σε διαβούλευση με τους ειδικούς από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, όπως προβλέπεται στο ν. 3863/2010» (άρθρο 11, σελ. 10). Περαιτέρω, στο κεφάλαιο 3 υπό τον τίτλο «Δράσεις για την πέμπτη αξιολόγηση που πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του β’ τριμήνου του 2011», στη σελίδα 45 περιλαμβάνεται η εξής δέσμευση: «…Ως προς το πρώτο τρίμηνο του 2012 η κυβέρνηση υλοποιεί τη μεταρρύθμιση των δευτερευόντων/επικουρικών συνταξιοδοτικών συστημάτων, αρχίζοντας τον υπολογισμό των παροχών με βάση το νέο σύστημα πλασματικών καθορισμένων εισφορών.
Η κυβέρνηση παγώνει τις ονομαστικές επικουρικές συντάξεις και μειώνει τα ποσοστά αναπλήρωσης για τα κεκτημένα δικαιώματα με βάση την αναλογιστική μελέτη που θα εκπονηθεί από την Εθνική Αναλογιστική Αρχή. Σε περίπτωση που η αναλογιστική μελέτη δεν είναι έτοιμη, τα ποσοστά αναπλήρωσης θα μειωθούν, αρχής γενομένης από την 1η Ιανουαρίου 2012, για την αποφυγή πρόσθετων ελλειμμάτων».
Αν ληφθεί υπόψη ότι, σύμφωνα με τις προκηρύξεις των διεθνών διαγωνισμών που προκηρύσσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή, η εκπόνηση των μελετών θα διαρκέσει ορισμένα χρόνια, τότε γίνεται φανερό ότι οι μειώσεις στις συντάξεις θα συντελεστούν πολύ προ της παράδοσης των συγκεκριμένων μελετών.
Ο ακρωτηριασμός τους, ή ακόμη και η κατάργησή τους, ενώ αρχικώς προτάσσει την αναλογιστική αποτίμηση, μετά επιβάλλεται χωρίς προσχήματα. Στη σελίδα όμως 44 του Μνημονίου, μεταξύ των άλλων τραγικών που αναφέρονται στις συντάξεις, υπάρχει και η εξής παράγραφος: «… Η μεταρρύθμιση αυτή συμβάλλει στην επίτευξη του πρωταρχικού στόχου μείωσης της συνολικής (βασικής, ανταποδοτικής συμπληρωματικής και κάθε άλλης σχετικής σύνταξης) αύξησης των συνταξιοδοτικών δαπανών του δημόσιου τομέα για την περίοδο 2009-2060 κάτω των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ».
Στη φράση «… και κάθε άλλης σχετικής σύνταξης…», που, μαζί με τα Ταμεία Πρόνοιας περιλαμβάνονται για πρώτη φορά στο τρίτο κείμενο του Μνημονίου, εντάσσονται και τα πάσης φύσεως βοηθήματα, που συμπληρώνουν τις παροχές τού συνταξιοδοτικού συστήματος και στα μάτια των επιτηρητών φαίνονται αδιανόητα. Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι, όταν η κυβέρνηση και οι μνημονιακοί πολιτικοί μάς έλεγαν για γρήγορη (εντός τριετίας) έξοδο από το Μνημόνιο, νομοθετούσαν για τα κύρια ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας αφόρητες δεσμεύσεις μέχρι το 2060, πολλές δε άλλες ως μόνιμες συνθήκες του δημοσίου βίου. Δεν υπάρχει χώρα του κόσμου, στην οποία να έχει θεσπιστεί ένα τέτοιο δημοσιονομικό υπερΣύνταγμα, καθ’υπέρβαση του εσωτερικού Συντάγματος και των διεθνών Συνθηκών.
Η πολύπλευρη αδυναμία διαπραγμάτευσης του πολιτικού προσωπικού και η ολοκληρωτική του αλλοτρίωση από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα και τις αποφάσεις τής χρηματοοικονομικής βιομηχανίας (που, ενώ προξένησε την κρίση, εν τούτοις επανέρχεται δριμύτερη, επιθετικότερη και εκδικητικότερη), οδήγησαν σ’αυτές τις αδιανόητες για δημοκρατική χώρα δεσμεύσεις, όχι μόνο της παρούσας ή της επόμενης, αλλά και δεκάδων άλλων κυβερνήσεων που μέλλει να προκύψουν σε βάθος πεντηκονταετίας.
Το εξωφρενικό όμως είναι ότι με τις ρυθμίσεις αυτές καταργήθηκε η δυνατότητα του κυρίαρχου -υποτίθεται- λαού να επιλέξει την εναλλακτική οργάνωση του μέλλοντος. Έχω την εντύπωση ότι τέτοιες ανήκουστες δεσμεύσεις χρόνου δεν θα περιλαμβάνονται ούτε στο αντιευρωπαϊκό, αντικοινωνικό και βαθιά ταξικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που η Μέρκελ προσπαθεί να επιβάλλει σ’όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Και είναι πολύ λυπηρό που η καταιγιστική μνημονιακή δημοσιολογία του ψεύδους, των παραλείψεων, της παραπλάνησης, της δυσφήμισης και της επιθετικότητας προς κάθε αντίθετη φωνή, δεν επιτρέπει στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας να ενημερωθεί επί του μεταβλητού αυτού κειμένου της σύγχρονης αποικιοκρατίας.
Ελπίζω ότι τώρα που το ένστικτο αυτοσυντήρησης πολλών αδρανοποιημένων και εφησυχασμένων στρωμάτων του ελληνικού λαού ξαναζωντανεύει με την αδυναμία να αναπαραχθεί ένα βιώσιμο επίπεδο ζωής, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας θα αντιληφθούν το βάθος του γκρεμού που το εσωτερικό πολιτικο-οικονομικό και το συμπράττον ευρωπαϊκό σύστημα έχουν ρίξει τη χώρα και θα αξιώσουν έμπρακτα την άμεση καταγγελία όλου αυτού του αντικοινωνικού και αντεθνικού πλέγματος ρυθμίσεων που μας επιβλήθηκε.»
Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι πανεπιστημιακός και Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕN.ΥΠ.Ε.Κ.Κ., www.enypekk.gr).
