Ένα άρθρο-καταπέλτη για τις βλέψεις του Ερντογάν και για τον κίνδυνο που εγκυμονούν για ολόκληρο τον κόσμο, φιλοξενεί το Time. Ο συγγραφέας του, ο καθηγητής Ιστορίας και πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου Yale, Alan Mikhail, αποκαλύπτει και ποιος αποτελεί ίνδαλμα του Τούρκου Προέδρου.
Ακολουθεί το πλήρες άρθρο:
«Στα τέλη Αυγούστου, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν γιόρτασε το Ισλαμικό Νέο Έτος με μία έκπληξη. Ξεκίνησε από τη μετατροπή του μνημείου της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, μετέτρεψε μια άλλη πρώην βυζαντινή εκκλησία, την εκκλησία της Χώρας του 4ου αιώνα, μια από τις παλαιότερες βυζαντινές δομές της Κωνσταντινούπολης. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσε το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα. Αυτό ακολούθησε μια άλλη πρόσφατη ανακάλυψη πεδίων φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο. Και οι δύο αυτές περιοχές αποτελούν αμφιλεγόμενες ζώνες διεθνούς ανταγωνισμού μεταξύ των δυνάμεων γύρω από αυτές τις θάλασσες. Αργότερα εκείνη την εβδομάδα καλωσόρισε μια αντιπροσωπεία της Χαμάς στην Άγκυρα, όπου εξέφρασε την υποστήριξή της στους Παλαιστινίους μετά την πρόσφατη ανακοίνωση μιας συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΑΕ.
Όλες αυτές οι κινήσεις προβάλλουν το όραμα του Ερντογάν για την Ισλαμική δύναμη στον κόσμο. Η υπεράσπιση του Ισλάμ στο εσωτερικό της Τουρκίας συμβαδίζει με την εξασφάλιση φυσικών πόρων και την επιβολή της εξουσίας της Τουρκίας στο εξωτερικό. Πηγαίνει επίσης χέρι με χέρι με την εσωτερική καταστολή. Το Ισλαμικό Νέο Έτος είδε τον Ερντογάν να σφίγγει περαιτέρω τον κλοιό γύρω από την ελευθερία των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και να εξετάζει το ενδεχόμενο να αποσύρει την Τουρκία από αυτό που είναι γνωστό, τώρα παράλογα, ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του 2011, μια συνθήκη του Συμβουλίου της Ευρώπης που δεσμεύει τις χώρες να προστατεύσουν τις γυναίκες από την ενδοοικογενειακή βία. Οι δημοκρατικοί λαοί στην Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο πρέπει να ανησυχούν.
Πολλά έχουν γραφτεί για τις προσπάθειες του Ερντογάν να «αναστήσει» την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή να ορίσει τον εαυτό του σουλτάνο. Υπάρχει αλήθεια εδώ. Αλλά για να κατανοήσουμε την πολιτική ατζέντα και τον ορίζοντα του Ερντογάν πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι για το ποιος Οθωμανός σουλτάνος ο Ερντογάν προσπαθεί να γίνει. Είναι ο ένατος σουλτάνος της αυτοκρατορίας, Σελίμ Α.
Ο Σελίμ πέθανε πριν από 500 χρόνια το 1520. Ήταν κατά τη διάρκεια της ζωής του που η Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταβλήθηκε από μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε μια τεράστια παγκόσμια αυτοκρατορία. Για τον Ερντογάν, αυτός ο σουλτάνος που έζησε πριν από μισή χιλιετία εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του. Ο Σελίμ λειτουργεί από πολλές απόψεις ως ο Andrew Jackson του Ερντογάν, μια μορφή από το παρελθόν προς συμβολική χρήση στο παρόν. Ο Σελίμ προσφέρει ένα πρότυπο για την Τουρκία για να γίνει μια παγκόσμια πολιτική και οικονομική δύναμη, με επιρροή από την Ουάσιγκτον στο Πεκίνο, συνθλίβοντας τους ξένους και τους εγχώριους αμφισβητίες. Βοηθά επίσης τον Ερντογάν να κάνει την υπόθεσή του για το Ισλάμ ως πολιτιστική και πολιτική δεξαμενή δύναμης, ένα ζωτικό συστατικό από τη δόξα του οθωμανικού παρελθόντος,την οποία επιδιώκει να μιμηθεί στη σύγχρονη Τουρκία ενάντια στην κοσμικότητα της κυρίαρχης ελίτ που κυριαρχεί από την ίδρυσή της.
Πρέπει να είμαστε ανήσυχοι για τον εναγκαλισμό του Ερντογάν στο όραμα του Σελίμ για την τουρκική πολιτική δύναμη. Αντιπροσωπεύει ένα ιστορικό παράδειγμα ισχυρής πολιτικής που οδήγησε σε περιφερειακούς πολέμους, την απόπειρα εξόντωσης των θρησκευτικών μειονοτήτων και το μονοπώλιο των παγκόσμιων οικονομικών πόρων. Εκτός από τις προσπάθειές του να μονοπωλήσει τα αποθέματα φυσικού αερίου γύρω από την Τουρκία, αυτή (η προσπάθεια της Τουρκίας) σήμερα παίρνει τη μορφή των ξένων στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ερντογάν στη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη. Στο εσωτερικό, έχει εξαπολύσει κυνηγητό ενάντια στη σιιτική κοινότητα της Τουρκίας, τους Κούρδους, τους διανοούμενους, τους χριστιανούς, τους δημοσιογράφους, τις γυναίκες και τους αριστερούς. Ο Ερντογάν καλλιεργεί τη δική του σουνιτική θρησκευτικότητα για να τοποθετήσει το Ισλάμ στο επίκεντρο της εσωτερικής ατζέντας της Τουρκίας, με την εκκλησία να μετατρέπει τα πιο ισχυρά πρόσφατα σύμβολα αυτού. Ο Ερντογάν εκπροσωπεί μια πολιτική λογική του διαγωνισμού μηδενικού αθροίσματος που βάζει την Τουρκία εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν για τον έλεγχο της περιοχής και για την διεκδίκηση της παγκόσμιας ισλαμικής ηγεσίας.
Ο Σελίμ αρέσει στον Ερντογάν επειδή έκανε δυνατή την τουρκική παγκόσμια πολιτική δύναμη. Από το 1517 έως το τέλος του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατήρησε το γεωγραφικό σχήμα που κέρδισε ο Σελίμ, κυριαρχώντας στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο. Το 1517, οι Οθωμανοί νίκησαν τον σημαντικό αντίπαλό τους στην περιοχή, την αυτοκρατορία των Μαμελούκων με έδρα το Κάιρο, καταλαμβάνοντας όλη την επικράτειά της στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αυτό υπερδιπλασίασε το μέγεθος της αυτοκρατορίας. Αυτή η έκρηξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή τη μετέτρεψε στην κορυφαία στρατιωτική και πολιτική δύναμη της περιοχής και ένα από τα μεγαλύτερα κράτη του κόσμου. Οι Οθωμανοί ήλεγχαν πλέον ολόκληρο το ανατολικό μισό της Μεσογείου και έτσι κυριαρχούσαν στις σημαντικότερες εμπορικές διαδρομές του πλανήτη μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας και δια θαλάσσης μέσω του Περσικού Κόλπου και της Ερυθράς Θάλασσας. Η Τουρκική Δημοκρατία κληρονόμησε μεγάλο μέρος αυτής της ισχύος μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας και την άνοδο της δημοκρατίας το 1923.
Ενώ κάθε σύγχρονος Τούρκος κυβερνήτης απομακρύνθηκε από την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το Ισλάμ, για να προσπαθήσει να προβάλει ένα πιο «δυτικό», «κοσμικό» και «μοντέρνο» πρόσωπο της Τουρκικής Δημοκρατίας, ο Ερντογάν είναι ο πρώτος που αγκάλιασε ενεργά το οθωμανικό παρελθόν και την ισλαμική κληρονομιά της αυτοκρατορίας. Και εδώ ο Σελίμ αποδεικνύεται το κλειδί για την εικόνα της εξουσίας του Ερντογάν. Η νίκη του Σελίμ επί των Μαμελούκων έκανε την Οθωμανική Αυτοκρατορία πλειοψηφικό μουσουλμανικό κράτος για πρώτη φορά στην ιστορία της, μετά από διακόσια χρόνια ως κράτος του οποίου ο πληθυσμός ήταν ως επί το πλείστον Έλληνες Ορθόδοξοι. Με αυτήν τη νίκη, ο Σελίμ έγινε ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος που κυβερνούσε τη Μέκκα και τη Μεδίνα, τις πιο ιερές πόλεις του Ισλάμ, κερδίζοντας έτσι τον τίτλο του χαλίφη και παγιώνοντας τα παγκόσμια ισλαμικά διαπιστευτήρια της αυτοκρατορίας. Εάν ο Σελίμ ήταν ο πρώτος Οθωμανός που ήταν ταυτόχρονα και σουλτάνος και χαλίφης, ο Ερντογάν είναι ο πρώτος δημοκρατικός ηγέτης που ισχυρίζεται ότι κατέχει και τους δύο τίτλους.
Όπως η σκόπιμη ανάπτυξη των συμβόλων του Άντριου Τζάκσον από τον Ντόναλντ Τραμπ – τοποθετώντας εμφανώς το πορτρέτο του στο Οβάλ Γραφείο και υπερασπίζοντας τα αγάλματα του – ο Ερντογάν έχει κινηθεί δημόσια και συγκεκριμένα βάσει της συμβολικής πολιτικής του Σελίμ στην Τουρκία. Η πιο εντυπωσιακή του πράξη ήταν να ονομάσει «Σελίμ» την πρόσφατα κατασκευασμένη γέφυρα πάνω από το διάσημο Στενό του Βοσπόρου. Ο Ερντογάν έχει επίσης διαθέσει τεράστιους πόρους στον τάφο του Σελίμ και σε άλλα μνημεία της κυριαρχίας του. Αφού κέρδισε το συνταγματικό δημοψήφισμα του 2017 που επέκτεινε σε μεγάλο βαθμό τις εξουσίες του – μια διαδικασία που στιγματίστηκε από παρατυπίες – ο Ερντογάν έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση στον τάφο του Σελίμ. Μετατρέποντας αυτή την εμφάνιση σε ένα είδος προσκυνήματος, ο Ερντογάν επέστρεψε στον εδώ και πολλά χρόνια αποθανόντα ηγεμόνα το καφτάν και το τουρμπάνι του που είχε κλαπεί. Αυτή η απίστευτη πρώτη πράξη μόλις κέρδισε ένα δημοψήφισμα που του έδωσε σχεδόν απεριόριστη εξουσία, κατέστησε σαφές ποιος είναι το πρότυπο του Ερντογάν.
Ο Ερντογάν και οι συνάδελφοί του στο ισλαμικό κόμμα περιγράφουν τακτικά τους εαυτούς τους ως «εγγόνια» των Οθωμανών. Σε αυτήν την πολύ έντονη γενεαλογία, ο Ερντογάν παρακάμπτει σκόπιμα μια γενιά – αυτή των δημοκρατικών πατέρων της Τουρκίας από το 1923 – για να γυρίζει πίσω στο χρόνο που οι Οθωμανοί κυβέρνησαν τον κόσμο με τη συγκεκριμένη στόφα τουρκικής σουνιτικής πολιτικής, μέχρι την εποχή του Σελίμ όταν πόλεμοι και εγχώρια καταστολή οδήγησαν στον πλούτο και την δύναμη. Η αναδημιουργία ενός πολιτικού προγράμματος παρόμοιου με του Σελίμ είναι μια επικίνδυνη προοπτική για την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και μάλιστα για ολόκληρο τον κόσμο. Για να μετατραπεί η Τουρκία Οθωμανική αυτοκρατορία, απαιτείται και πάλι το είδος της βίας και της λογοκρισίας που ο Ερντογάν έχει αποδείξει ότι είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει. Το παγκόσμιο μάθημα εδώ είναι ότι οι επικλήσεις για επιστροφή στα παρελθόντα μεγαλεία, είτε στην Τουρκία είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αγκαλιάζουν επιλεκτικά αμφιλεγόμενες ιστορικές προσωπικότητες, μπερδεύουν την ιστορία τους και αυξάνουν το μίσος και τη διαίρεση».
Πηγή: time.com
